Mongolie; Gobi woestijn 2

Onze bus is een oude Russische Van, met 4 wielaandrijving. Echt een top busje (behalve dus het gehobbel). Onderweg hebben we maar3x pech gehad, een lekke band, olie lekkage en iets met de remleiding. Gelukkig is onze chauffeur ook monteur, hij is reuze handig en wanneer we in de woestijn komen laat hij de banden wat leeglopen. Je moet ook wel want er zijn dagen bij dat je niemand tegenkomt onderweg. Het land is zo uitgestrekt,eenvan dedunstbevolkte landen van de wereld.

Onderweg zie je af en toe in de verte een witte ger staan. Het vee van de familie loopt ook ergens rond, soms kilometers verder, er is immers geen afgebakend stuk land. 's Avonds komen de dieren terug, Vaak weten ze zelf wanneer ze weer naar de ger moeten komen (heel bijzonder) of ze worden opgehaald door de familie, meestal op motorbikes. Tijdens het rijden gebeurt het vaak dat we dwars door een kudde dieren moeten of dat de dieren midden op de 'weg' liggen. Het is grappig te zien hoe de verschillende dieren reageren. De geiten zijn snel maar willen soms ineens weer naar links en schieten nog vlak voor devan langs, de paarden rennen soms met ons mee (prachtig!) en de koeien blijven staan, kijken je enkele seconden recht aan en lopen vervolgens nonchalant weg.

Er zijn verder niet veel wegen in Mongolie. Je kunt het pad volgen van je voorganger, deze is goed te zien, maar het is ook toegestaan om hemelsbreed te rijden en zelf een pad te maken. Wij missen in ieder geval nog wel eens de afslag wanneer we ineens een scherpe bocht naar rechts maken ;) In totaal passeren we in de eerste week 4 dorpjes. Vanuit het niets is er ineens een dorpje met allerlei zandwegen ernaar toe. In de dorpjes staan ger tenten, met schuttingen eromheen, maar ook stenen huizen. Daarnaast is er vaak een klein supermarktje waar we wat kunnen kopen.

Onze eerste stop is bij een rotsformatie (Bayanzag), een soort Canyon, met prachtig uitzicht! Bizar dat de omgeving vlak is en alleen deze rotsen er staan. Hier zijn veel fossielen van dino's gevonden. Het schijnt dat in die tijd mongolie een Oceaan was en deze rotsformatie een eiland.

De volgende dag bezoeken we Yolin Am, een gorge met een leuke wandeling. Aan het einde van de Gorge komen we zelfs ijs tegen (en dat in de woestijn!).

De volgende stop is 2 dagen in het zuiderlijke gedeelte van de woestijn. Het is daar erg warm, 35 graden, en geen schaduw! Op een gegeven moment weet je niet meer waar je moet zitten... Hier zijn enorme zandduinen (wederom prachtig). We maken een kamelentocht naar de voet van de duinen. vooral het omhoog en omlaag gaan van de kameel is grappig wanneer je erop zit. Vlak voor zondsondergang beklimmen we de duinen, en dat is pittig! We doen dit samen met Zara uit Nieuw Zeeland en Doro uit Duitsland. Bij elke stap omhoog heb je het gevoel dat je weer 2 stappen omlaag gaat. Verzuurd komen we boven, de eerste heuveltraining is een feit! Maar het uitzicht en de zondsondergang maken alles goed, onbeschrijfelijk mooi!! Samen met Zara drinken we een fles rode wijn leeg, wel verdiend vonden we! De afdaling is trouwens easy en een stuk leuker! Rennend naar beneden (met wat wijn op....)

De volgende dag staat in het teken van de slachting van de geit. Terwijl hij nog vrolijk rondhuppelt wijzen ze alvast even aan welke het wordt (leuk!). De eer is aan onze chauffeur en met ONS keukenmes slacht hij het geitje. Werkelijk alles van de geit wordt gebruikt, de ingewanden eten ze op (ook de ogen en hersenen), van de botten maken ze spelletjes, soep van het bloed en de huid gebruiken ze als kleed. Het is best zwaar werk. Door middel van een sneetje in de buik wordt via de maag de aorta doorgesneden, de geit is dan snel dood en dit geeft weinig bloed. Vervolgens wordt de huid gevild en de ingewanden verwijderd. Interessant om mee te maken, maar In combinatie met het warme weer en de geur moet Marcel er noodgedwongen even bij weg lopen. Iedereen van de familie helpt mee, zelfs de kinderen leren op jonge leetijd hoe ze een geit moeten slachten, en in een onbewaakt ogenblik gaat de hond ervan door met de ballen van de geit (ook deze worden dus goed gebruikt). Voor ons westerlingen een heel spektakel en middag vullend programma! En het moet gezegd worden, het vlees smaakt lekker 's avonds!

Nog 1 leuke Anekdote, we hebben namelijk Chinezenontmoet die voor het eerst een blanke ontmoetten. Het schijnt dat Joram en ik ook bijzonder hebben gereageerd toen we voor het eerst een Neger zagen, maar toen waren we nog jong. Dit waren verdorie volwassen mannen die helemaal uit hun plaat gingen omdat ze ons zagen, met een fotoshoot tot gevolg. Hilarisch! Marcel heeft daar vervolgens weer een fotoshoot van gemaakt!

De tweede week van onze tour verlaten we de woestijn en gaan we naar het noorden, naar de8 lakes voor een hike. Hierover later meer.

Mongolie; Gobi Woestijn 1

Mongolie is onvoorstelbaar mooi! De natuur is prachtig en de cultuur ligt zo ver van die van ons. Dit hebben we beide nog nooit eerder meegemaakt. We hebben de afgelopen 2 weken volop meegedaan met deze cultuur, ons gestort in het nomaden leven en alles geprobeerd en geproefd. En dat viel niet altijd mee. Het leven in en van de natuur betekent geen electriciteit, douche, wc of stomend water. De kachel aanmaken met gedroogd stront en slapen op veel te harde bedden! Maar een onvergetelijke ervaring, dat was het zeker!

Op de dag van vertrekt regent het pijpenstelen in Ulaan Baatar (UB). Een aantal straten heeft asfalt, zonder goten of afvoer, de overige straten bestaan uit zand. Kortom, een grote modderbende en heel veel water. Gelukkig verlaten we direct de drukke stad op weg naar het zuiden, naar de Gobi Woestijn.

We reizen samen met onze chauffeur (Maider), onze Engels sprekende gids (Victor) en de Francaise Camille. De eerste week komen we bovendien zo af en toe nog 2 andere busjes tegen, waarmee we een aantal nachten dezelfde overnachtingsplek zoeken. Het ene busjes bestaat uit 2 franzosen (Mathew en Anthony) en een Amerikaan (Bobie). In het andere busje 3 mensen uit Brussel, werkzaam voor de EUcommissie, een Spanjaard, Italiaan en Argentijnse. We hebben het erg leuk gehad met elkaar, Bobie was zo gek als een deur en samen met Marcel goed voor een avondvullend programma aan entertainment. Zelfs de 3 uit Brussels kwamen los! We hebben enorm gelachen!

Tijdens onze tour slapen we zowel bij Nomaden families als in onze eigen tent. De tent kun je opzetten waar je wilt. De nomaden families slapen in witte ronde Ger tenten. Meestal hebben ze er 2, eentje om in te wonen/slapen (met de hele familie op de grond) en eentje om in te koken. De families waar wij sliepen hadden bovendien ook nog een gastenger.
Ze verkassen 4x per jaar, en met name in de winter zoeken ze een geschikte plaats om zichzelf te berschremen tegen sneeuwstormen en kou.

Meestal komen we tegen het einde van de middag aan bij de familie. Er volgt een vast ritueel, handenschudden en geiten- of yakmelk drinken. Mongolen zijn enorm gastvrij, het niet proeven van eten of drinken wat je wordt aangeboden wordt gezien als onbeleefd. We moeten er dus echt aan geloven, alhoewel we stiekem ook wel nieuwsgierig zijn. De eerste paar keer blijft het bij wat slokjes, maar bij de derde familie drinken we braaf ons hele kommetje leeg. Het is grappig te ervaren dat de nomaden ons zo lang en dun vinden. Het jongetje bij de eerste familie zat steeds aan mijn achillespezen, hij vond ze zo grappig. Zelf zijnhet sterke en stevige mensen. Misschien ook wel nodig om te overleven..

Nadat we de familie begroet hebben spelen we vaak even met de kinderen, dammetjes bouwen in het water, volleyballen of rotsen klimmen (wat zij overigens veeel beter kunnen dan wij!).

De dagtaak voor nomaden is het verzorgen van hun dieren. Dit is tegelijkertijd ook hun bron van inkomsten. In 2009was hetextreem koude winter geweest waardoor veel dieren het niet hebben overleefd. Dit heeft grote inpact op de nomaden families. Tegenwoordig zie je dat steeds meer Mongolen hun nomaden bestaan opgeven en naar het dorp trekken. Tijdens ons verblijf helpen we de families waar nodig. We helpen mee om de geitjes in hun hok te krijgen, de mannetjes van de vrouwtjes te onderscheiden en de geiten te melken (wat nog best lastig is). Ook slachten we een geit voor onze BBQ (daarover later meer). Stuk voor stuk unieke ervaringen. Het is bijzonder te zien hoe ze zich in de natuur met zo weinig middelen redden en hoe ze omgaan met de dieren. Zelfs de kinderen helpen mee en kunnen dit erg goed!

Wanneer het avond wordt trekken we ons terug in onze Ger. Met een kaars aankunnen we nog wat lezen en we poetsen onze tanden met opgevangen regenwater. Wanneer de kaars gedoofd is duiken we onze slaapzakken in,

We hebben natuurlijk ook de toerist uitgehangen. Alhoewel massatoerisme hier zeker nog niet is uitgevonden. Heerlijk om soms alleen of met een klein groepje mensen ergens te zijn. Het landschap is sowieso enorm afwisselend. We beginnen de dag met groene heuvels, gevogld door uitgestrekte steppes, rotsen en uiteindelijk zand, heel veel zand. Het asfalt houdt na UB al gauw op, dit reulteert in een dakkar rally waar je je leven niet zeker bent zonder je vast te houden. En dat vasthouden is nou juist erg lastig. Geen gordels of, zoals Bobie zegt, shitgrips). In het begin is het even lachen, maar uiteindelijk doodvermoeiend (filmpje volgt). Soms komen we volledig los van onze stoel terwijl onze chauffeur over rotsen, door water en mulzand brult, met spierpijn tot gevolg.

Irkutsk & Baikalmeer

Vanaf de trein worden we opgehaald door Kristina en gaan we direct door naar het Baikelmeer. Het is deze week extreem warm in Irkutsk, gelukkig is het nog maar half 8 's morgens. In Listvyanka slapen we bij mensen op het erf. Zij hebben 2 grote guesthouses gebouwd met kamers. Zelf wonen ze in een typisch Siberisch huisje, van hout en met mooi versierde ramen.

Onderweg staat er op elke hoek van de straat politie. Kristina verteld dat Medvedev, de tweede president van Rusland, vandaag in Irkutsk is en ook het Baikalmeer zal bezoeken.. Helaas, we hebben hem niet gezien. Wanneer Medvedev (of Poetin) reist wordt vaak de gehele weg afgezet, We hebben dus nu geluk! In april is om deze reden de weg 2 dagen afgesloten geweest, en dan te bedenken dat dit de enige weg is naar het Baikalmeer. Niet handig dus voor de locals maar ook niet voor toeristen. Alleen politie, ambulance en brandweer mocht er langs. Kristina verteld dat ze dus de toeristen vervoerd hebben in een ambulance, inclusief zwaailicht. Zoiets kan ook alleen in Rusland!

Het eerste dorp dat we passeren is ontstaan vanuit een oud Goelag kamp. Mensen die eenmaal in de Goelag hebben gezeten komen letterlijk niet meer van hun stempel af. Hierdoor konden ze moeilijk aan werk kunnen ze al helemaal niet meer reizen. De enige optie blijven en visser worden, aangezien het dorp aan het meer ligt. Kristina verteld dat niemand in Irkutsk zich een local voelt, bijna geen enkele familie komt daadwerkelijk daar vandaan. Het meerdendeel is daar gekomen door de Goelag kampen.

Het Baikalmeer is het diepste zoetwatermeer van de wereld. Het staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO, maar wij vinden het eigenlijk niet zoveel aan. Misschien zijn verwend door de Italiaanse meren. Ook het dorpje (Litsvyanka) is geen aanrader. Het is sfeerloos, nep en rommelig. We gebruiken deze dagen daarom om bij te komen (en dat hadden we zeker even nodig na de treinreis). Beetje aan het meer liggen, beetje eten, beetje drinken en bijslapen. Wat wel het vermelden waard is, is mijn duik in het Baikalmeer. Erin rennen, een duik nemen en er direct weer uitrennen. Het water is onwijs koud en doet zeer aan de benen! Marcel vindt zijn rol als fotograaf genoeg en legt het tafereel vast. BEEN THERE, DONE THAT!

Onze laatste dag voordat we weer in de trein stappen verblijven we in Irkutst. De hoofdstad van Oost-Siberie. Het is een echte studentenstad, met 24 universiteiten en studenten van 54 verschillende nationaliteiten. Dit is goed te merken. De gemiddelde leeftijd is laag, 33 jaar en overal spreken de mensen een aardig woordje Engels. We slenteren wat door de stad en eten een Italiaanse pizza in de London pub (in Siberie). 's Avonds kijken we in ons hostel Tour de France, het is de eerste keer in Rusland dat het wordt uitgezonden.

De volgende dag gaan we weer verder met de Transsiberie Express. Dit keer 24 uur, peanuts! Wel een Chinese trein dit keer, en dat valt erg tegen! Oud en vies, even 24 uur bikkelen dus! De populatie in de trein is totaal anders dan de vorige rit. Veel jonge mensen en met name toeristen. In onze 4 persooncoupe een Duiste jongen, hij is geschiedenis en aardrijkskunde leraar en een meisje uit Oezbekistan, ze spreekt geen Engels maar ze lijkt het allemaal wel gezellig te vinden. Naast ons een coupe met 4 zuipende vodka jongens, 3 uit Oostenrijk en 1 Ier. Aan de andere kant naast ons een gezinnetje uit Zwitserland. Verderop in de gang een Frans stel, nog meer Duitse jongeren en 1 Chinees meisje. Een levendige wagon dus!

Onze provodnika's zijn dit keer Chinese mannen, compleet in pak en pet en veel vriendelijker dan de Russische vrouwtjes. Even omschakelen dus. Bizar dat ze maar 2 woorden Engels spreken, het Chinese meisje speelt daarom regelmatig als tolk.

Via het Baikalmeer rijden we naar Ulan-Ude. Dit is een mooi stuk, maar helaas, het regent! Vanaf Ulan-Ude splitsen de Transsiberie Express (naar Vladivodstok) en de Transmongolie Express (naar Mongolie/China). Wij gaan naar Peking en volgen de Transmongolie Express. Vlak voor de Russisch-Mongoolse grens verandert het landschap. Open vlaktes met in de verte heuvellandschap, dit is een mooi stuk!

Om half 9 's avonds komen we bij de grensovergang van Rusland naar Mongolie. Het is een hele happening en duurt in totaal 4 uur!! Dit betekent dat je 4 uur niet naar het toilet kunt omdat de trein stil staat (en je mag er ook niet uit). Gelukkig wisten wij dit van te voren en hebben we hier rekening mee gehouden, gewoon de hele dag niks drinken. Iedereen moet in zijn eigen coupe gaan zitten en dan begint het wachten.. Allereerst komt er iemand langs om onze coupe te controleren op verstekelingen, alle kasten en bakken moeten open. Vervolgens komt er iemand onze paspoorten controleren en leveren we onze immigratiekaart weer in. Dit gebeurt grondig, met een speciale lamp checken ze ons paspoort op echtheid. We worden er melig van (en dat vinden ze niet leuk). Daarna komt er weer iemand anders langs, we moeten allemaal uit onze coupe en ze inspekteert opnieuw de coupe op verstekelingen. Daarna komt er nog iemand langs met een drugshond. Al met al duurt dit dik 2 uur, ze moeten alle wagons en coupes bij langs.

Vervolgens rijden we 10 minuten en passeren we de Russische grens. Veel prikkerdraad, wachttorens en een stuklje niemandsland voordat we de Mongoolse grens bereiken. Daar gaat de trein eerst door een soort lichttunnel. Hierdoor kunnen ze onder, naast en op de trein kijken. Daarna staan we weer 2 uur stil en doen we alvast onze klokje weer een uur vooruit. Van onze Chinese conducteur krijgen we een Mongoolse Immigratie kaart, deze moeten we invullen. Maar er is 1 probleem.. het staat er alleen in het Mongools op en dat is niet te lezen of te begrijpen (Cyrillisch Alfabet). Binnen not time is onze hele wagon in rep en roer, iedereen rent over de gang en vraagt elkaar. Zelfs onze conducteur begrijpt het niet, niet te begrijpen dat je als conducteur op dit traject alleen maar Chinees kunt spreken. Maar onze Oezbeekse coupe-genoot biedt uitkomst, zij snapt het wel en legt het ons uit (met handen en voeten). Vevolgens gaan Marcel en ik als docenten de hele wagon door (denk je dat je vakantie hebt!). Het is een hilarisch tafereel, helemaal wanneer onze conducteur de Chineze vertaling van het formulier vindt, dit met het Chineze meisje vertaald naar het Engels en zij ons kan vertellen dat we het goed doen. Wat een commotie! Vervolgens begint het hele tafereel met de douaniers overnieuw. Paspoorten inleveren, inpsectie van de coupe en onze tassen moeten open ter controle. Na 2 uur krijgen we onze paspoorten weer terug en rond half 1 's nachts rijden we eindelijk Mongolie binnen.. Joehoeee!!

We besluiten om nog wat te gaan slapen. Hier denken onze Vodka jongens anders over, maar met oordoppen in vallen we uiteindelijk in slaap. Om half 8 in de ochtend bereiken we Ulaan Baator, de hoofdstad van Mongolie.

Op het station besluiten we om met het busje van de Golden Gobi mee te gaan, zij hebben een hostel in Ulaan Baator en bieden ook tours aan. Aangezien we nog niks geboekt hebben en Mongolie nog een grote verrassing is, is dit een handige keuze.

Het hostel is een familie bedrijf, het zijn super leuke mensen. In het hostel lopen allerlei nationaliteiten door elkaar heen en je hebt direct contact met anderen. We krijgen een ontbijtje en checken in.

Nu zitten we aan de vooravond van onze 13 daagse tour door Mongolie. We hadden veel wensen dus het is een uitgebreide tour. We gaan op pad met een oud Russisch busje, naar de Gobi woestijn, Hiken in het lake district en 2 dagen ons verplaatsen ter paard.. We hebben de hele dag gezocht naar mede reizigers zodat we de kosten kunnen delen. Dat is helaas niet gelukt, en wij hebben relatief weinig tijd. Door een flinke onderhandeling (je moet nooit te snel toehappen ;) hebben we er per persoon 130 euro afgepraat. We hadden al het gevoel dat de marges enorm zijn!

We zijn erg benieuwd hoe het ons allemaal zal vergaan!

72 uur in de trein!

72 uur in de trein, een etappe van Suzdal naar Irkutsk, 5000km. Dit is de langste etappe van onze treinreis. 3 dagen achtereen in de trein. Dat klinkt heel lang, maar het viel reuze mee! Onderweg is er van alles te horen, zien en te beleven. We hebben ons geen moment verveeld. Bovendien kom je op een gegeven moment in een relaxed ritme van slapen, lezen en eten.

In Suzdal doen we nog wat laatste boodschapjes, groente, brood, honing , fruit en koekjes. Uit Nederland hebben we noodles en cup-a-soup meegenomen. Voor de rest gaan we ervan uit dat er onderweg op de perrons genoeg te koop is.

We passeren 3 tijdzones en komen uiteindelijk met 6 uur tijdsverschil aan in Irkutsk.
Bijzonder om te merken dat je op een gegeven moment tijdloos wordt en gaat leven op het ritme van de natuur, als het donker wordt slapen en bij daglicht opstaan (alhoewel het in Siberie wel erg vroeg licht wordt).

We hebben 2 Provodnika's in onze wagon (trein-stewardessen). De ene lijkt wel wat op juffrouw Jannie uit Jiskefet. Ze zijn alles behalve vrolijk en zorgen ervoor dat iedereen op tijd weer in de trein is na een stop, stofzuigen iedere middag onze coupe, delen de lakens uit voor nieuwe reizigers en niet onbelangrijk: ze regelen de temperatuur (airco). Dit gaat bij ons in de wagon gelukkig aardig goed! Aan het einde van de gang is een WC en een wasbakje, deze wordt ook dagelijks schoongemaakt door de Provodnika maar doet helaas erg denken aan de WC's in Nederlandse treinen!

Wij slapen 2e klas, in een 4 persoons coupe. We stappen 's nachts om 3 uur in en het begint gelijk al goed. Er ligt een vage Rus op mijn bed te slapen. Marcel maakt hem wakker, hij is niet heel blij. De volgende ochtend is hij ineens weg. Onze andere medereiziger is een oud lief Russisch vrouwtje. Zij spreekt geen woord Engels en wij geen woord Russisch. Ze praat honderd uit, in het Russisch, alsof wij naarmate de reis vordert beter Russisch gaan spreken. Toch hebben we het fijn met elkaar en Marcel is heel zorgzaam voor haar. Wanneer ze 1 station eerder uitstapt dan wij wil ze ons haast omhelsen. We geven haar wat Nederandse souvenirs mee (dat woord is overigens hetzelfde in het Russisch) en trots loopt ze met haar dochter weg.

In de coupe naast ons zit een Russische vrouw met haar wat oudere dochter, die op elk station direct een sigaret moeten opsteken. Daarnaast een Russische moeder met haar kleine zoontje en onze Finse vriend. Hij reist van Finland naar Vietnam, wordt tijdens de reis met iedereen vrienden en stinkt enorm! Gelukkig kunnen wij wel om hem lachen!

Onderweg passeren we om de 3 a 4 uur een station waar de trein gemiddeld 20 minuten stopt. Op het perron zijn kioskjes en in Siberie verzamelen koopvrouwtjes zich op het perron zodra de trein aankomt. Zij verkopen gedroogde vis, geplukt fruit en knuffeltjes. Het is vooral fijn om even de benen te strekken en frisse lucht te happen.

Wij slapen aan de linkerkant van de coupe. Boven elkaar zijn 2 bedden, inklapbaar, waardoor het onderste bed een bank wordt. Het geeft een soort caravan gevoel. Het slapen is even wennen maar het gehobbel went wel, alhoewel het wel steeds hazenslaapjes zijn.
Overdag is het lezen, muziek luisteren, eten, slapen of even een klein wandelingetje maken op de gang. Het is heel relaxed!

Natuurlijk kijken we ook veel naar buiten. Met name als we wakker worden zijn we nieuwsgierig, is het landschap al veranderd? Tot aan Jekatarinaburg zijn het vooral berken bossen, dit begint wat te vervelen, we kunnen haast geen berk meer zien. In jekatarinaburg is de grens tussen Europees Rusland en Aziatisch Rusland en het einde van het Oerol gebergte. Het Aziatische merken we pas in Irkutsk, waar de mensen meer op Aziaten beginnen te lijken. Onderweg zijn de wegen veelal niet geasfalteerd, wat een groot gedeelte van het jaar ook niet nodig is ivm de sneeuw. We passeren leuke kleine dorpjes met houten Siberishe huisjes. De stationsgebouwen zijn wisselend, soms communistisch en soms erg mooi! Daarnaast heeft Siberie ook grote miljoenen steden, zoals Perm, Jekatarinaburg en Novosibirsk. Na jekatarinaburg wordt het landschap afwisselender. Meer open vlaktes en heuvels. Het is verbazingwekkeng hoeveel stations we onderweg voorbij rijden. Elk dorpje met 3 huizen heeft een perron, tenminste daar moet het voor doorgaan(betonblokken). Op het perron kun je zien hoeveel kilometer je verwijderd bent van Moskou.

Op de gang staat een Samovar. Hier kun je heet water tappen. We maken hiermee thee, soep en noodles als avondmaaltijd. Kamperen in de trein en dat gaat prima!
De tweede avond gaan we 'uiteten' (ja ja). Drie wagons verder is het restaurant. Hier is een bar, keuken en plaats voor 35 mensen om te eten. Ze hanteren het principe op=op. Zo kan het voorkomen dat iets dat op de kaart staat niet meer te verkrijgen is. Hoe dichter bij Peking, hoe minder er te krijgen is. Zo krijgen we de 3e avond al geen plaatselijk bier meer maar ander Russisch bier (wat ook goed smaakte!). Het eten is prima (runder stoofpotje), beter zelfs dan in het vliegtuig!

Na 72 uur komen we uiteindelijk aan in Irkutsk. We vertrekken direct naar het Baikalmeer. daarover later meer...

Moskou & Suzdal

Inmiddels zijn we alweer een stukje verder met de trein, maar eerst nog even wat verhalen over de belevenissen in Moskou en Suzdal.

Overal waar je kijkt in Moskou zie je dure auto's, met name de SUV's doen het goed. Dit typeert het verschil tussen arm en rijk maar vooral ook het materialistische. Zo staat er bij de meest aftanse flat een Land Rover of Lexus. Het moet allemaal veel lijken.

Zo ook bij ons lunchrestaurant. Er staan 2 BMW's, een Rolls Roys, 2 Bentleys, een Land Rover, Lexus en 2 keer een Mercedes (allen in de meest luxe uitvoering). Niemand die op of om kijkt wanneer de eigenaar van de Rolls Roys instapt en weg rijdt (behalve wij en onze camera).

Bij datzefde restaurant bestellen we onze lunch, risotto en een fles water. Bij het afrekenen betalen we 750 roebel voor de fles water (12 euro). Met enige aarzeling vraag ik toch maar of ik de manager kan spreken. Deze reageert verontwaardig wanneer ik vraag of de bon wel klopt, 'of course' en 'welcome in Moskou' is zijn antwoord. Ik vraag vervolgens of ik de fles water dan mee mag nemen, als aandenken aan dit bijzondere moment. Dit grapje kan hij niet zo waarderen. Dan maar snel afrekenen, niet nadenken en door. Tussen alle BMW's en Bentleys lopen we tenslotte naar ons eigen vervoersmiddel; de metro.

Sinds we in Moskou zijn heb ik nogal last van astma. Of het nou door de smog, het stof, de airco of een virusje komt, geen idee. Zelfs Marcel heeft er last van. Dmitirie, onze chauffeur, vindt het maar niks dat we met ons gehoest en geproest naar Siberie vertrekken. Er is daar niks volgens hem (alsof de gezondheidszorg in Moskou zo goed is..) Anyways, op zijn advies gaan we toch even naar de apotheka, bij Olga om de hoek. In Rusland kun je bij de apotheek alles krijgen zonder recept. Van antibiotica tot ander sterk spul. Handig ;) Daarentegen zijn de apothekersassistentes hoger opgeleid dan in Nederland. Helaas merken we daar qua Engels niks van, het wordt handen en voeten werk. We krijgen iets mee, 3x per dag 2 tabletten. Later blijkt het paracetemol te zijn, dat hadden we nou juist niet nodig. In dat geval nemen we liever onze eigen hollandse Ibu'tjes.

Op vrijdag 17 juli is het een jaar geleden dat de MH17 is neergestort als gevolg van een buck-raket (dat staat nu toch wel vast). Het koppensnellen van de Russische kranten leert ons dat er ook hier volop aandacht voor is, ook op TV. Voorzichtig vraag ik wat Dmitrie ervan vindt. Hij wil eerst het onderzoek afwachten in het najaar, maar voorop staat dat de Nederlanders erg langzaam zijn en het proces vertragen. Ik onderdruk een lach.. Tsja, dat wat je hoort in Rusland is de waarheid, maar wat is de werkelijke waarheid? In feite weten wij dat ook niet. Het enige wat waar is, is de alles bepalende (suggestieve) rol van de media, zowel in Rusland als in Nederland.

Bij ons bezoek aan het Radisson hotel is het leuk te vermelden dat we een eigen body guard hadden (om nerveus van te worden).. Het hotel ligt tegenover het witte huis (de regering), stel je voor dat we spionnen zijn... Het enige woordje Engels van deze body guard was 'no photo'. Later bleek dat we wel mochten fotograferen met onze Iphone en GoPro, maar absoluut niet met onze spiegelreflexcameran en 18-55mm lens. De angst voor spionage is blijkbaar nog steeds aanwezig (en dat is toch helemaal niet nodig? ;)

Na enkele dagen Moskou stappen we op de trein naar Suzdal, een korte etappe van 2 uurtjes. Op het station van Suzdal staat Sergei al op ons te wachten. Een bijzondere verschijning met 1 gouden tand (tsja, als je er dan ook maar 1 hebt, dan maar een gouden) bovendien verhoogt dat wellicht ook het aanzien, en dat is niet geheel onbelangrijk in Rusland. Sergei is erg vriendelijk maar spreekt geen woord Engels.. Toch kan hij ons onderweg uitleggen dat we aan de kentekens van auto's kunnen zien waar ze vandaan komen.

Suzdal is een van de oudste dorpjes van Rusland, vandaar dat wij hier stoppen en bij een Russische familie verblijven, Sergei en Irina. Het huis is sprookjesachtig siberisch en de moestuin is fantastisch mooi! Ze verbouwen in Siberie bijna allemaal hun groente en fruit zelf, in de zomer, om vervolgens de koude winter door te komen. We maken ook vrienden met Barsik. de kat (fonetisch geschreven).

Het is eindelijk wat beter weer, 29 graden en een lekker zonnetje. Al zittend op het bankje voor het huis maken we al gauw contact met de overbuurmeisjes (9/10 jaar). Het resulteert in een uitwisseling van stuiterballen en geplukte bloemen, een leuk moment! In ons point-it boekje laten we zien waar we vandaan komen, ze zijn hevig onder de indruk!

Irina kookt heerlijk Russisch voor ons, een soort stoofpotje van kip, met rijst, aardappelen en een salade van tomaat,komkommer en kruiden (uit eigen tuin). Het toetje bestaat uit biscuitjes met zelf gemaakte jam.

Bij het bezoek aan het dorp blijkt dat we midden in het Cucumber Festival zitten. Een soort koningsdag en MMculinair in 1! We bezoeken eerst het klooster en kremlin waarna we al snel op het grasveld belanden met allerlei (rokende) eettentjes. We zijn de enige Nederlanders en dat is natuurlijk interessant! We bestellen van alles om te proeven; Mors (een soort sapdrankje), gebakken brood met uit erin, een spies met varkensvlees, ui en saus en natuurlijk; komkommers! Overal hangen grote spiesen vlees boven het vuur, Marcel was op zijn best! haha.. Op de rommelmarkt kopen we oude Sovjet speldjes, we besluiten om ze nog even niet op onze tas te spelden.

In de avond maken we ons op voor de treinreis van 72 uur. We pinnen nog wat geld en doen boodschapjes voor onderweg. Wordt vervolgd dus!

Moskou

Afgelopen dinsdag zijn we met de nachttrein vanuit Sint Petersburg aangekomen in Moskou. We sliepen samen met een snurkende duitser en zijn zoon in een coupe, niet echt ideaal. Maar verder prima en schoon.

Gelukkig staat onze taxi dit keer wel klaar. Dimitri (volgens mij heet de helft van alle mannelijke russen zo) staat al op ons te wachten. Het is nog vroeg en daarom nog betrekkelijk rustig op de weg. De binnenste ringweg bestaat uit 16 banen (8 rechts, 8 links). Dat is behoorlijk wat, en dan te bedenken dat er ook nog een buitenste ringweg is en het alsnog bijna 8 uur per dag bomvol staat!

We verblijven deze dagen bij Olga, een heel lief gepensioneerd vrouwtje en ze spreekt een aardig woordje Engels. Ze woont in een betonnen sovjet flat en heeft in haar eentje een 2 kamer appartement, met eigen douche en WC. Dat is best luxe voor een inwoner in Moskou. In de loop van de dagen komen we steeds wat meer over haar te weten, leuk om bij mensen thuis te verblijven.

De moeilijkheidsgraad van de Russische taal is flink toegenomen, meestal staat het er niet meer in het Latijnse alfabet onder. In sommige reisgidsen wordt het daarom afgeraden om met de metro te reizen, maar dat is echt onzin. Gewoon goed de tekens onthouden, ezelsbruggetjes verzinnen of foto's maken. Ons creatieve brein wordt volop aangesproken met ons out-of-the-box denken, wat ook wel weer hilarisch is.

Moskou is een hippe stad. Volgens Marcel is het in 7 jaar tijd behoorlijk veranderd. Onwijs veel shoppingsmalls en cafe-tjes. Bovendien worden gebouwen volop gerestuareerd, er is nogal wat achterstallig onderhoud, maar al veel minder dan 7 jaar gelden. Daarnaast is er in Sovjet tijd heel veel vernietigd, echt zonde! Met name de Russich Orthodoxe kerkgebouwen zijn in opdracht van Stalin verwoest en de religie was in Sovjettijd verboden. Sinds 1997 worden veel gebouwen herbouwd of gerenoveerd.

Wanneer we het rode plein betreden worden we aangehouden en mogen we helaas niet verder. We zien militairen marcheren, horen muziek en iemand die op strenge toon omroept, maar zoals gewoonlijk weet niemand wat er nou precies gaande is. De Basilius Kathedraal is echt prachtig en natuurlijk hebben we ook het Kremlin bezocht (Poetin was hard aan het werk, de vlag hing in top).

Een echte aanrader is het uitzicht op de 33ste verdieping van het Radisson Royal Ukraine Hotel. Echt prachtig!! Ook het hotel is prachtig, van hieruit heb je uitzicht op het Witte Huis waar in 1991 de Coup plaatsvond tegen Gorbatsjov. Het hotel isonderdeel van de 7 suikertaarten van Stalin. Stalin liet in de jaren 50 zeven Stalinistisch-Gotische 'suikertaarten' bouwen in Moskou, het zijn machtige gebouwen om te zien!

Wij gaan nu snel onze spullen pakken. Om 12.00 uur staat Dimitri voor de deur en om 14.00 uur vertrekt onze trein. Het is maar 15 minuten rijden naar het station maar met het Moskouse verkeer weet je het nooit!

SPB deel 2

We raken al aardig gewend hier in Rusland. Het WC papier spoelen we al niet meer door het toilet, maar in de bak ernaast (waardoor toiletgebouwen erg stinken!), we draaien de kraan naar de juiste kant (warm en koud is precies andersom) en we trekken de deur naar buiten toe open. Zo zijn er in elk land wel dingen die anders zijn en opvallen.

Wat nog niet helemaal went is de Russische taal. We kunnen inmiddels een aantal woordjes uitspreken en gelukkig staat het vaak ook in het Latijn eronder. Zo niet dan is het tekens onthouden. Een soort groot memorie spel in de metro.

We hebben ook kennis gemaakt met het Russisch Orthodoxe geloof in het Alexander Nevski klooster. We waren daar op zondag en vielen met onze neus in de boter, er was net een dienst bezig. We hebben onze ogen uit gekeken. Van de meeste religies weet je wel iets, maar dit was toch wel erg nieuw voor ons. De dienst is staand en iedereen loopt wat rond. Voruwen hebben hun hoofd half bedekt met een sjaal (langleve mijn capuchon op de jas). Bij binnenkomst slaan ze eerst een kruisje, precies andersom dan bij het katholieke geloof. Daarna kussen ze diverse iconen op een schilderij aan de muur. Een vreemd gezicht al die kussende mensen in de kerk, sommige met een doekje om het eerst schoon te maken. Op monotone toon wordt er een soort preek voorgelezen, daarna lange rijen voor de priester om het kruis wat hij in de hand heeft te kussen. Veel oude Russische vrouwtjes maar ook opvallend veel jongeren.We hebben maar een plekje gezocht om het hele tafereel te bewonderen.

Wat nog wel even een dingetje was, was de bommelding in de Galleria. De Galleria is een groot westers winkelcentrum met 6 verdiepingen en ongeveer 300 (Europeze) winkeltjes (Mango, H&M, Pull&Bear, Berschka, Nike, Adidas etc.). Het is de laatste dagen slecht weer in SPB, af en toe regen en met 12 graden best koud. Tijd dus voor een middagje shoppen. Eenmaal op de bovenste verdieping (wat een timing) zien we dat de liften en roltrappen het niet meer doen, dat mensen hun tafeltjes in de restuarantje verlaten, de rolluiken van de winkels naar beneden gaan en mensen masaal via alle roltrappen naar bedenen lopen. Nergens paniek of haast. Het is voor ons niet te verstaan wat er wordt omgeroepen maar dat ook wij het pand moeten verlaten is wel duidelijk. Via een emergency trappenhuis staan we in no time buiten, nog steeds geen benul van wat er aan de hand is. Buiten is alles afgezet met lint en staat de politie/brandweer en ambulance paraat. Het lijkt wel een mierennest op straat, zo druk. We bedenken dat het niet handig is om in deze drukte een metro te pakken dus we belanden bij de Subway. Via een engels sprekende rus komen we erachter dat het de 7e bommelding is deze week in de Galleria. Meer kunnen ze ons helaas niet vertellen. Bizar om te merken hoe weinig de russen weten over wat er daadwerkelijk aan de hand is, en iedereen vindt dat ook wel prima, zo lijkt het althans. Moet je je voorstellen dat er voor de 7e keer een bommelding bij de Bijenkorf in Amsterdam is en hoe dat in het nieuws komt.. Rusland blijft in dat opzicht een bizar land!

Wat eten betreft hebben we al van alles geproefd. We bestellen steeds iets onbekends. Het eten bestaat veelal uit kool, boekweit, soep, gruttenpap, blinis (pannenkoekjes), stoofpotjes en een soort stevig zuurdesem/roggebrood. Opvallend weinig groente (of erg duur) en veel zoete dingen! Daarnaast hebben we ons eerste vodka-tje ook al gescoord!

Vanavond zullen we SPB verlaten en met de nachttrein naar Moskou gaan.

We zijn in Sint Petersburg!

We zijn in Sint Petersburg! Om precies te zijn momenteel midden in de Hermitage.
Het kosste even wat moeite om het toetsenbord in het Engels te krijgen, in het Russisch is het echt abracadarbra, maar het is gelukt!

De aankomst in Sint Petersburg verliep alles behalve soepel. Onze taxichauffeur is er niet... Nergens een mannetje met het bordje De Boer/Kok. Normaal gesproken zijn zulke bordjes vreselijk, maar nu zouden we er haast om smeken! We bellen met de agent, geen gehoor. We bellen met Nederland, het blijkt dat onze taxichauffeur een ongeluk heeft gehad. Vaag! Het zou in het Russische verkeer goed kunnen hoor, maar daarentegen zou het in Rusland ook heel goed kunnen dat het allemaal niet klopt. Dat laatste is helaas het geval, want na 3,5 (!) uur wachten staat Dimitri in levende lijve voor ons, zonder enig schammetje en met 1000maal excuses. Wat er nou werkelijk aan de hand was..

Onderweg naar ons hotel is het behoorlijk druk op de weg met af en toe een file. De diversiteit aan auto's en uit de grond gestampte sovjet flats maken de rit toch leuk. We zien een hele oude Opel Kadet rijden en natuurlijk de Lada's en Wolga's in alle soorten, maten en leeftijden.

Sint Petersburg is in het centrum erg westers. Dit valt ons allebei mee. Ze spreken een aardig woordje Engels. We moeten nog een beetje wennen en oefenen met het 'steenkolen Engels'. Vaak maken we te moeilijke zinnen terwijl is 1 woord genoeg. De Nevsky Prospekt is de hoofdstraat van de stad. Een mooie brede boulevard met statige panden. Peter de Grote heeft dat goed bedacht in 1700! Tegenwoordig bestaat de Nevski Prospekt uit shoppingmalls, hotels en cafe-tjes. In de etalage van de cafe-tjes veel verschillende soorten taartjes, het lijkt haast kunst, zonde om op te eten maar het moet even geproefd worden.

We bezoeken ook de opstandigskerk van de verlosser. Een imposante kerk, met typsch Russische uien bollen. De kerk is opgericht op de plek waar Tsaar Alexander de 2e is vermoord (1881). Zowel van binnen als van buiten prachtig!

Daarna lopen we door naat het Paleisplein. Hier grenst de Hermitage aan. Het plein maakt indruk, het is groot met aan alle kanten monumentale panden. In verband met de drukte en lange rijen besluiten we om alvast kaartjes te kopen voor de Hermitage voor de dag erna, volgens de mevrouw aan de kassa geen probleem.

Helaas heeft deze mevrouw geen gelijk, we komen vandaag de Hermitage met onze tickets niet binnen, deze waren alleen gister geldig... En het is stervens druk! Gelukkig ontmoeten we een Amerikaanse jongen, hij werkt een jaar in Rusland om het woord van god te verspreiden en werkt ook enkele dagen in de Hermitage. Fijn om even in volzinnen Engels te kunnen spreken en juist op dit moment reuze handig. De Russische vrouw aan de servicebalie stamt uit Sovjet tijd, streng en geen discussie mogelijk. Gelukkig helpt onze Amerikaanse vriend en na een kwartiertje staan we dan toch eindelijk in de Hermitage. (blijkt dat de mensen van de kaartverkoop helemaal geen Engels spreken en maar gewoon 'Yes' antwoordden op onze vraag of we een ticket voor morgen konden kopen..) Je maakt wat mee!

De Hermitage is echt HUGE en indrukwekkend! Alleen het gebouw al, het winterpaleis heeft prachtige trappenhuizen, grote zalen, hoge plafonds en heel veel kunstwerken! Te veel om te bezoeken dus we hebben een voorselectie gemaakt. Zojuist de Russische cultuur, Franse kunst (Picasso, Matisse) en Nederlandse schilderijen bezocht. Met name in de Rembrandtzaal was het erg druk, hier hangen 25 Rembrandt schilderijen. Het is toegstaan om te fotograferen, weliswaar zonder flits, maar het geeft wel een mooi beeld van het Winterpaleis. Straks gaan we verder met de Italiaanse Meesters ;)