South Luangwa National Park

South Luangwa national park, 300km verwijderd van de hoofdstad Lusaka, volgens kenners één van de mooiste wildparken ter wereld en (nog) niet zo bekend. Daar moeten we heen! Op maandagochtend vliegen we met een klein propellor vliegtuigje en een man of 20 naar Mfuwe. Aangezien het in zo'n klein vliegtuigje nogal uitmaakt hoe het gewicht verdeeld wordt moet Marcel even ruilen met een klein jongetje. Verder verloopt die vlucht heel soepel! Het vliegveld in Mfuwe is legendarisch! Één strook beton wat dienst doet als landingsbaan, daarom heen gravel met een klein gebouwtje waar je bagage gewoon in de hal wordt gedropt!

We hebben onszelf getrakteerd op 5 nachten in het Track&Trail Rivercamp. Acht prachtige chalets aan de rand van de rivier de Luangwa, fantastisch lekker eten en geen massa toerisme. Dat we nu echt in de bush zijn wordt meteen duidelijk; wanneer we even niet opletten pakt een brutale aap zijn moment, loopt onze chalet binnen en jat 2 suikerzakjes. Niet voor niets dus dat we een grote houten kist hebben, met slot, waarin als ons eten bewaard moet worden. Ook de olifanten en nijlpaarden bezoeken regelmatig de chalets. Dit betekent ook dat we na zonsondergang (rond 18.00u) een watchman hebben die ons buiten in het donker, wanneer nodig, begeleidt. Het schijnt dat het bij de apen ook uitmaakt wie het voedsel draagt. Mannen worden minder snel aangevallen dan vrouwen. Kortom, vanaf nu draagt Marcel gewoon alles ;)

Vanaf ons balkon genieten we de eerste middag direct van het wildlife aan de overkant van de rivier. Zebra's, giraffen, impala's, krokodillen, nijlpaarden, en dat terwijl de echte gamedrive nog moet beginnen!

De volgende dag gaat om 5 uur(!) onze wekker. Na een onrustig nachtje (de etende nijlpaarden naast onze chalet maken echt veel lawaai!!) start vanochtend onze eerste Safari, wandelend! De wandelsafari heeft hier zijn oorsprong. Samen met Matthew, onze ranger, en Vicson, onze guide, verkennen we het park te voet. Metthew heeft een geweer bij zich zodat hij, indien nodig, ons kan beschermen tegen de dieren. We lopen in éen lijn achter elkaar en wanneer Vicson uitleg geeft staat Metthew op wacht en houdt de omgeving nauwlettend in de gaten. De wandelsafari is bijzonder, geen lawaai van de jeep en heel dichtbij de natuur. Je hoort, ruikt en ziet hele andere dingen. Bovendien moeten we beter opletten en voorzichtiger zijn dan wanneer je in een jeep zit. Daarnaast is er ook aandacht voor diverse kleine insectenbeestjes, vogels, bomen en planten, we leren een hoop en ontcijferen de verschillende soorten voetafdrukken en poep. We zien giraffen en zebra's van dichtbij en heel veel bavianen en impala's! We leren nieuwe dingen over het ecosysteem, en dat de natuur, zolang de mens niet ingrijpt, heel logisch is. Wanneer er plotseling een olifant heel dichtbij ons achter een bosje staat wordt het nog even spannend en moet Metthew zijn geweer trekken. Niemand heeft de olifant opgemerkt en we schrikken van elkaar. De olifant laat duidelijk weten dat hij het er niet mee eens is, en zo geruisloos mogelijk lopen we achteruit met ons gezicht naar de olifant toe. Heel gaaf!

Nadat we wat hebben uitgerust (het was toch wel erg vroeg 's ochtends!) begint aan het einde van de middag onze tweede safari, een night gamedrive met zonsondergang! We vertrekken rond 16.00 uur, in de jeep, samen met Vicson onze gids. We zien voor het eerst leeuwen en een luipaard dat een impala heeft gevangen en deze in de boom op eet! Sinds 3 dagen ligt er een dode olifant in het park, wat natuurlijk heel veel andere dieren aantrekt. De stank van het kadaver is niet te harden, maar het feit dat de leeuwen hier een 3-gangen diner nuttigen maakt alles goed! Ook de verschillende roofvogels grijpen hun kans. Gelukkig heeft onze medepassagier parfum in de tas, die we op onze trui kunnen doen en voor ons neus kunnen houden. Ik vrees dat J'adore nooit meer hetzelfde is vanaf nu! Verder zien we de warthogs (pumba), quineafowls, diverse marters en een stekelvarken.

De volgende ochtend is het weer vroeg dag, om 5 uur gaat wederom onze wekker. Dit keer voor een ochtend gamedrive in de Jeep. We zijn nog maar net onderweg of we zien 4 wilde honden die een impala eten, gevolgd door een hyena die ook jaagt op dit lekkere maaltje. De honden zijn bang voor de hyena, er staat daarom steeds 1 hond op wacht. Wildlife kijken verveelt echt geen moment, prachtig!
Daarna buurten we nog even bij de leeuwen, die net gegeten hebben (waarschijnlijk bij de dode olifant) en breeduit liggen uit te buiken. Het zijn 3 mannetjes die, zodra ze manen kregen, verstoten worden van de groep om op zoek te gaan naar een leeuwin om zo hun eigen groep te creëren. Verder zien we buffels, Zazu (hornbills) en wederom giraffen en olifanten.

We besteden ook een middag in het dorp. Het traditionele Afrikaanse leven is hier nog goed zichtbaar! De mensen hebben weinig en leven met een heel gezin in kleine stenen huisjes. Ze vinden ons interessant, blijkbaar komen er niet vaak toeristen in het dorp. Prachtig om te zien hoe de vrouwen met van alles op hun hoofd lopen. We kopen voor 70 cent een tube tandpasta en ondersteunen een lokaal goed doel waarbij meisjes die ongesteld zijn toch naar school kunnen. Dit is een groot probleem in Zambia, zodra meisjes ongesteld worden kunnen ze eens per maand niet naar school, waardoor ze natuurlijk achterstanden oplopen. We kopen een set uitwasbaar maandverband waardoor we 1 meisje kunnen ondersteunen.

Op onze laatste dag worden we aan het einde van de middag, terwijl we wat liggen te lezen bij het zwembad, verrast door een kudde olifanten. Het zwembad is gelukkig verhoogd waardoor ze dichtbij kunnen komen, en wij ons toch veilig voelen. Het grappige is dat de koks hierdoor niet bij de keuken kunnen komen. 'Sorry jongens, het diner is iets later dan gepland, we hadden vertraging naar ons werk, er stonden olifanten op de weg!' In Nederland totaal ongeloofwaardig, maar in Zambia kan dit zo maar eens de werkelijkheid zijn, een beetje zoals bij ons de files ;)

In de voetsporen van David Livingstone; de Lower Zambezi

Het tweede weekend gaan we met elkaar naar Lower Zambezi NP geweest. De ouders van Mart zijn inmiddels wat geacclimatiseerd, en ook Kevin ging mee, de nieuwe college op de ambassade.

Onderweg is er weer veel te zien. Ik denk dat in de dorpen in Zambia de meeste grocery shops per vierkante meter staan. Daarnaast is een hokje van 2 bij 2 al gauw een ‘shopping centre’, met de meest uiteenlopende (Christelijke) motto’s op de voorgevel. Het is inmiddels een sport geworden om, bij het doorkruisen van een dorp, het meest originele motto te vinden. Één wil ik jullie niet onthouden. In het dorpje Mfuwe staat op de voorgevel, boven een telefoon shop: ‘keep in contact with God and pray for the women.’ Alsof het kopen van een telefoon of beltegoed bijdraagt aan een betere relatie met God. Overigens, in Lusaka staat op elke hoek van de straat een telefoon hokje, formaat telefooncel, waar je beltegoed kunt kopen. Enigszins creatief zijn wat betreft je motto om zo de concurrentie voor te blijven moet dus ook wel.

In de voetsporen van David Livingstone, met een kano op de Zambezi. Dicht op het water, vlakbij de dieren, geen lawaai van een boot en genieten van de stilte, een fantastische ervaring!! Alhoewel we beide wel vaker hebben gekanood, kregen we toch enkele nieuwe (veiligheids)instructie, die normaal niet zo van belang zijn. Tikken met je paddel op de boot zodat de nijlpaarden niet schrikken, en geen ledematen in het water in verband met krokodillen, is op de Drentse wateren niet zo nodig. En ondertussen natuurlijk ook nog fotograferen. Gelukkig vindt mijn gids het niet erg om wat meer te paddelen, bovendien vertelt hij vol trots over de natuur en de dieren van zijn land. Nijlpaarden bewaken nogal streng hun territorium, met name wanneer ze verstoten zijn van de kudde om zelf een groep te gaan vormen. Met een boog eromheen dus. Wanneer dit een keer niet lukt schiet er ineens vlak voor onze kano een boos nijlpaard uit het water, dat was wel even schrikken!
We houden een korte pauze op een van de eilanden in de Zambezi. De gids checkt of de kust veilig is. Aan de waterkant altijd zorgen dat je een pedel tussen jezelf en het water hebt zodat krokodillen minder makkelijk kunnen aanvallen, we stappen maar snel uit de kano! We zien ook veel vogels, de bee-eaters zijn met hun kleurrijke verschijning erg mooi!

’s Avonds genieten we tijdens het eten van een prachtige zonsondergang met uitzicht op de Zambezi. We eten de traditionele Nshima (een soort maispap). Een gerecht dat veel gegeten wordt door de lokale bevolking. Niet echt smaakvol maar wel voedzaam.

Zambia week 1

Inmiddels zijn we alweer een week in Zambia, tijd voor een update.

We hadden een goede vlucht! Op de vlucht naar Dubai zat een collega van Lariks voor ons in het vliegtuig, toevallig! De tweede vlucht was overboekt. Marcel was weliswaar standby, maar mocht gelukkig gewoon mee. Alhoewel enige vorm van efficiëntie bij de douane in Zambia geheel ontbreekt, verliep het, voor Zambiaanse begrippen, best soepel en snel.
Het is druk, dus we mogen plaatsnemen in de diplomaten rij. Wanneer we vervolgens aan de beurt zijn worden onze paspoorten alsnog naar de rij voor de toeristenvisa gebracht. De jongeman die daar aan het werk is krijgt onze paspoorten bovenop de stapel, laat vervolgens alle andere paspoorten waar hij op dat moment mee bezig is liggen en regelt direct ons visum. Vervolgens gaan onze paspoorten weer naar een ander loket voor een stempel. Een stel boze Belgen (die niet in de gaten hebben dat wij ze verstaan) is het gevolg. Volgens Mart is dit een goede afspiegeling van de manier van werken in Zambia.

Anyways, wij staan, mét visum, binnen een kwartiertje buiten om Mart in levende lijve te omhelzen! Heel fijn!! Onderweg naar huis merken we dat de verharde weg heel oke is. Aan de zijkant van de weg houdt het wel gauw op, vooral rood zand en stof, heel veel stof. Je kunt goed zien dat Zambia een Engelse kolonie is geweest. Ze rijden nog steeds links en de typische Engelse school uniforms staan leuk in het straatbeeld. Er lopen opvallend veel mensen langs de weg, de benenwagen is hier een belangrijk vervoersmiddel.

Lusaka is een grote stad, maar een echt centrum heeft het niet. We rijden ook door de arme wijken van Lusaka, het echte Afrika en de armoede is hier goed zichtbaar! Afgelopen zomer is er een Cholera uitbraak geweest met veel doden tot gevolg! Het gaat nu weer iets beter, maar bij elke ingang van winkel of openbaar gebouw is er de gelegenheid om je handen te wassen. De mensen zijn niet gewend aan het handen wassen en hebben hele andere opvattingen van hygiëne. Je ziet dat er op de scholen en langs de kant van de weg reclame wordt gemaakt voor een betere hygiëne. Inmiddels hebben wij extreem droge handen van al dat handen wassen!

Bijna alle (grotere) huizen zijn omheind met een betonmuur, prikkeldraad of stroomdraad. Iedereen leeft achter zijn eigen muur of in een compound, en allemaal hebben ze een eigen guard bij de poort. Dit is overigens ook een voorwaarde van de ambassade, net als alle tralies voor de ramen en de panic door. Toch voelen we ons tot op heden heel veilig in Zambia. Eenmaal bij Mart thuis maken we kennis met de staf; de guard, maid en gardener. Alhoewel Marcel hier snel aan kan wennen ;), heb ik er wat meer moeite mee. Er zijn continu mensen om je heen die alles, echt alles, voor je doen. Zelfs ons bed hoeven we niet op te maken en onze was wordt gedaan. Dat wordt afkicken in Nederland!! Het voelt soms wat ongemakkelijk (“Yes Sir, Boss, Ma’am”), maar aan de andere kant genereer je op deze manier ook werk en inkomsten voor de lokale bevolking. We praten even kort met de tuinman, de moestuin ziet er heel anders uit dan onze eigen moestuin; avocado’s, mango’s en maracuja’s, heerlijk! We lachen nog even wanneer hij vraagt hoe het klimaat in Nederland momenteel is. Tsja, wij gaan naar Afrika om de hitte in Nederland te ontvluchten.

Het is winter in Zambia. Dat wil zeggen; droog, overdag warm (25-30 graden) en ’s nachts koelt het lekker af (10-15 graden). Dit bevalt ons wel! De zon gaat nagenoeg het gehele jaar op dezelfde tijd onder, tussen 18.00 en 19.00uur. Gevolg is dat het dan direct kouder is (in de winter) en aardedonker kan worden! Aangezien de straatverlichting het niet overal even goed doet speelt het leven zich af tussen zonsopgang en zonsondergang.

Vrijdag gaan we direct op pad. We kamperen het weekend bij Tamarind Camp, aan de Zambezi rivier vlakbij Lake Kariba. We zitten in the middle of knowwhere, dus we laden de landcruiser helemaal vol met eten, water en wijn ;). Om 12 uur halen we Graciela op bij de ambassade, en na een korte rondleiding en wat handen schudden gaan we op pad. De weg naar het zuiden is prachtig! Om ons heen is de grond vuurrood en er is veel te zien. Zo wordt er de plaatselijke voetbal derby gespeeld, zien we mensen die bepakt en bezakt van alles op hun fiets hebben geknoopt en natuurlijk de typische Afrikaanse dorpjes met ronde huisjes. Met enige regelmaat passeren we een checkpoint van de politie, maar met ons CD kenteken mogen we gewoon doorrijden. Nadat we een heel stuk offroad in de bush hebben gecrosst worden we hartelijk ontvangen door Aron, Moses en Lawrence. We zijn de enige die dit weekend op het camp verblijven. Nadat we de daktent hebben uitgeklapt ploffen we op een stoel met een wijntje, aan de rand van de Zambezi. In de Zambezi kun je niet zwemmen, en dat wordt ons goed duidelijk gemaakt (“beware of crocodiles”). Het uitzicht is prachtig, we hebben geen wifi en het is er ongelofelijk stil. Wat een rust, heerlijk! We genieten van de zonsondergang, de schattige aapjes en zoeken vervolgens de maan. We hebben geluk, de rode maan is vlak voor ons, we zitten eersterangs! We steken de oliedrum in de brand voor onze BBQ en duiken op tijd ons bed in, met het lawaai van de nijlpaarden op de achtergrond.

De volgende dag worden we gewekt door ruziënde bavianen, best wel een fijne wekker. Vandaag neemt Moses ons mee de berg op voor een hike (dit verhaal heb ik eerder gehoord). Het is een pittige klim, maar ons wandeltempo hebben we inmiddels aan de Afrikaanse standaard aangepast. Onderweg zien we de sporen van nijlpaarden en slangen. Op de berg hebben we prachtig uitzicht over het land en zien we de Zambezi rivier door het landschap kronkelen. Wanneer we weer terug komen stappen we gelijk in de boot om samen met Lawrence nog net wat dieren te kunnen spotten voor de zon onder gaat. We zien hoe de plaatselijke bevolking in uitgeholde boomstammen op het water vist, we zien de Afrikaanse visarend (tevens het nationale symbool van Zambia) en in de verte een krokodil aan de waterkant. We moeten even zoeken naar de nijlpaarden, maar eenmaal gevonden zien we ze in grote groepen in het water liggen. Ook hebben we 3 olifanten gezien, het schijnt dat olifanten al 8 jaar niet zijn gespot in deze omgeving, heel bijzonder dus! Onze gids zat te stuiteren in de boot!

Op zondag nemen we afscheid van Moses, Aron en Lawrence en vertrekken we richting Siavonga. Hier lunchen we in een typisch koloniaal restaurant/hotel. Op de terugweg bezoeken we de stuwdam van Lake Kariba. Dit is de grens tussen Zambia en Zimbabwe. We mogen de dam op, mits we onze paspoorten achterlaten. Ook dit gaat weer op z’n Zambiaans. Nadat we onze paspoorten bij het loket hebben ingeleverd en het kenteken van onze auto hebben doorgegeven moeten we door een lange gang de tweede deur rechts. Geen idee waarom, we volgen de orders maar gewoon op. Eenmaal met z’n vieren in de juiste kamer krijgen we 1 stempel op een papiertje en kunnen we weer gaan (verder is er geen sprake van werkverschaffing hoor! ;)). De stuwdam is imposant en groter dan de verschillende stuwdammen die we eerder hebben bezocht. We lopen wat rond op de dam en vertrekken vervolgens op tijd naar Lusaka, het is nog 3 uur rijden en we willen graag voor het donker thuis zijn.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht in Lusaka. We ervaren hoe het in de supermarkt werkt; je hoeft zelf niks te doen, de boodschappen worden zelfs in je auto gezet. Opvallend is wel dat de donkere mensen aan het werk zijn en de blanke mensen daarop toezicht houden, iets wat niet helemaal oke voelt. Maandag hebben Mart en Marcel hun traditionele maandag-avond-klus-avond ritueel voortgezet in Zambia. Ze zijn flink bezig geweest met de kettingzaag en de hout voorraad aangevuld. Daarna zijn we uiteten geweest met een nieuwe collega van de ambassade. Op dinsdagavond ben ik samen met Graciela naar de wekelijkse joga class geweest, bij een Zambiaanse vrouw thuis. De mannen hebben dinsdag gegolft, met caddy die, ook hier, alles voor je doet en je zelfs voorziet van tips. Marcel moest wel eerst even een nieuw poloshirt kopen, zonder mag je de baan niet in. Ik heb dinsdag wat geshopt hier in de buurt. De guard was blij mij weer terug te zien, hij maakte zich zorgen, bang dat ik verdwaald was, het duurde zo lang (tsja, gewoon een vrouw aan het shoppen J). Woensdagochtend zijn we met Mart mee geweest naar de school waar hij werkt, een heel bijzondere ervaring! Het is in Zambia niet vanzelfsprekend dat alle kinderen naar school gaan. De scholen zijn overvol en niet voor iedere ouder te betalen. Ze werken met verschillende shifts, kinderen gaan of van 6-10u naar school of van 10-14u. De school waar Mart helpt is een school voor kinderen met special needs, die in de Zambiaanse maatschappij eigenlijk worden weggestopt. Het is dus heel bijzonder dat juist deze kinderen naar school kunnen. Veelal hebben ze een fysieke handicap, zijn ze blind of doof of hebben gedragsmatige problematiek. Ze hebben vaak een gedeelte van hun schoolperiode gemist en Mart geeft ze bijles. Mooi om te zien en ook wij helpen mee met het technisch en begrijpend lezen. Wat ons opvalt is dat deze kinderen zo blij zijn dat ze naar school kunnen, en natuurlijk waren wij, met onze camera, ook heel interessant voor ze! We bladeren ook wat door de verschillende boeken en methodes. Wat opvalt is dat de school een hele belangrijke rol inneemt in de maatschappij. Veel dingen die wij thuis leren, van onze ouders, leren de kinderen hier op school. Hoe ga je om met vriendschappen, gelijkheid tussen man en vrouw, tienermoeders, HIV/Aids en hygiëne. Een interessante ochtend!

Inmiddels zijn ook de ouders van Mart hier aangekomen. Vrijdag vertrekken we met z’n 6-en naar Lower Zambezi NP en na het weekend gaan Marcel en ik met een binnenlandse vlucht naar South Luangwa. Wordt vervolgd dus!

We gaan weer op pad!

Lieve allemaal,

Het is weer zover; we hebben weer een vliegticket en rugtas en gaan op pad. Dit keer gaat de reis naar Zambia. We zullen Mart en Graciela daar bezoeken in hun natuurlijke habitat (een zeer bijzonder soort, overigens ;))

De voorbereidingen zijn getroffen, de malaria pillen in huis, en met de gele koorts spuit in het lijf is onze vaccinatie-bingo-kaart weer een beetje aangevuld. We zullen voornamelijk rondreizen in Zambia, maar voor de zekerheid heeft de tropenarts ook de cholerastempel in ons medisch paspoort gezet. Met deze stempel (en wat Dollars ;)) kunnen we eventueel ook afgelegen grensposten met Zimbabwe en Botswana passeren.

Woensdag 25 juli zullen we vanaf Dusseldorf, via Dubai naar Lusaka vliegen. In grote lijnen hebben we de planning van onze reis helder. Het eerste weekend zullen we kamperen bij Lake Kariba en voornamelijk heel veel bijkletsen (Mart, we hebben je echt gemist!!). Vervolgens verblijven we een klein weekje in Lusaka om kennis te maken met het dagelijkse Zambiaanse leven van Mart en Graciela, en bovendien wat uit te rusten. Daarna zullen we achtereenvolgens verschillende NP's bezoeken: Lower Zambezi NP, South Luangwa NP en de Victoria Falls. Een aantal accomodaties hebben we inmiddels vastgelegd en zijn zeer afwisselend; van daktent, luxe lodge, bushcamp tot hostels en tent. Daarnaast hebben we 1 binnenlandse vlucht gepland, van Lusaka naar Mfuwe (het is nog wat onduidelijk in wat voor soort vliegtuig...).

We hopen jullie weer een beetje te laten meegenieten van onze reis. Mijn oude vertrouwde Sony camera heb ik ingeruild voor een Nikkon, mèt WIFI, waardoor we naast onze iPhone foto's, nog betere foto's kunnen delen.

Torres del Paine N.P.

De welbekende W- trek, een tocht die wij heeeel graag willen lopen. Maar zoals jullie wellicht weten zijn wij alleen met een rugzak en een vliegticket vertrokken naar Argentinie. Het hier zomer, en dus hoogseizoen.

Kortom, het regelen van onderkomen tijdens de tocht en vervoer viel niet mee... Toch is het gelukt, wat inhield dat we de tocht in 3 dagen moesten lopen (ter vergelijking, de meeste mensen lopen em in 4 of 5 dagen). In totaal hebben we 65 km gelopen in 3 dagen. Dat lijkt mee te vallen, maar het is continue klimmen of dalen, waarbij het op sommige stukken met handen en voeten klimmen was. We zijn best trots dat we het hebben gered, met ietwat haperende knieen, maar zonder spierpijn!

De tocht was prachtig, met veel wisselende landschappen. Gletsjers, ruige bergtoppen en prachtig blauwe meren. Het is bijzonder dat het gebergte niet heel hoog ligt. De hoogste top is 2800m, en het hoogste punt wat we bereikt hebben is ongeveer 1200m. Het stijgingspercentage daarentegen is op sommige stukken wel pittig.

De eerste dag lopen we naar Base Torres, de meest bekende route met uitzicht op de 3 torens. De eigenaar van onze B&B in Puerto Natales heeft ons gewaarschuwd: ´de wind is je grootste vijand en het weer is niet te voorspellen, soms heb je 4 seizoenen op 1 dag.´En hij heeft gelijk, we starten met korte mouw, en na 3 uur klimmen behalen we in een sneeuwstorm, met muts op en handschoenen aan de top. De laatste 800m stijgen we 300m, een beste klim dus. Het uitzicht daarentegen is prachtig, en achter een grote steen genieten we, uit de wind, van het helder blauwe water en de 3 torens. En zo af en toe komt er een nieuwsgierige vos buurten.

Omdat alle refugios (berghutten) vol zitten konden wij alleen nog 2 nachten slapen in refugio Torres Central. Dit betekent dat we elke avond daar terugkeren, dat scheelt veel gesjouw met bagage. Ons eindpunt is dus het beginpunt van de volgende dag en ik (Anne-Sophie) lach´s ochtends lief voor een lift naar het juiste beginpunt (de bussen rijden wel maar nooit op de afgesproken tijden en met lang wachten. Onze tactiek is dus efficienter). De refugio is overigens boven onze verwachting! De stapelbedden zijn van goede kwaliteit, de gaarkeuken zoals wij verwachtten viel mee (het vlees en de maispap was lekker) en met oordoppen in slapen we als een roos!

De tweede dag lopen we via Campo Italiano de French Valley in naar de French lookout. We starten de dag met mist en een heel ander landschap. Halverwege komt de zon door en zien we pas hoe mooi de bergtoppen zijn. Het laatste stuk klimmen we over de rotsblokken en met heel veel wind!! Helaas regent het op de top. Het uitzicht valt daarom iets tegen, maar het dal is gelukkig wel zichtbaar. Na het afdalen gaan we met de catamaran en bus weer terug naar onze refugio.

Op de laatste dag is het behoorlijk merkbaar dat we al heel wat kilometers in de benen hebben. Maar van blaren gelukkig geen sprake (door onze fancy wandelschoenen). Om ons heen is dit wel anders. We komen veel mensen tegen die mank lopen, kramp hebben of behoorlijke blaren. We lopen vandaag naar de Grey gletsjer. De wind waait 90 km/u. Dat zegt ons niet zoveel, maar het is echt ongelofelijk hard! Het gevoel dat je wegwaait bestaat, en dat op een rots langs het meer!! Dit maakt het op sommige stukken echt pittig waardoor je echt geconcentreerd moet lopen. Met onderweg mooie uitizchten over het meer en de gletsjer bereiken we na 3,5 uur de greygletsjer. Snel lunchen, want we moeten de laatste catamaran halen voor de oversteek naar de bus. De terugtocht lopen we in recordtempo!

S avonds om 22.00uur zijn we weer terug in Puerto Natales, vanwaar we de dag erna vertrekken naar El Calafate voor het vliegtuig naar Salta, naar de zon!

Heel veel ijs en wind! (NP Los Glaciares)

De laatste dag in Ushuaia besteden we in het museo del fin del mundo. We komen meer te weten over de geschiedenis van dit gedeelte van Argentinie, de oorspronkelijke indianen bevolking, de kolonisatie en natuurlijk Darwin en Fitzroy met hun schip de Beagle.

De volgende dag gaan we met de bus 900km naar het noorden, naar El Calafate. De busreis is 18 uur, maar goed te doen. Het busnetwerk in Argentinie is top geregeld en we reizen in comfortabele touringcars.De reis is geen moment saai. Op vuurland hebben we nog wat natte sneeuw in de bergen, maar al gauw komt het zonnetje te voorschijn. Het landschap verandert in oneindige steppes, zoals je deze alleenin films ziet, met in de verte de uitlopers van het Andes gebergte. De weg is lang en ver, maarhet is prachtig om zo eindeloos naar de horizon te kunnen staren. Onderweg veel schapen, koeienen zo af en toe een groepje guanacos (lama-achtige). We passeren weinig steden of dorpen, gelukkig want bij elke Argentijnse stad staat een politiepost en moeten we stoppen. Soms volstaat alleen het afgeven van de passagierslijst door de chauffeur, maar meestal komen er 2 mannen in de bus om al onze paspoorten te controleren (in ons geval een dubbeldekker, dus dat neemt behoorlijk wat tijd in beslag). Tussen de Argentijnse provincies Terra del Fuego (vuurland) en Santa Cruz zit Chili, en dus moeten we 2x de grens passeren. Alle bureaucratische verhalen bij de grensovergang kloppen, ze stempelen er behoorlijk op los en onze handbagage wordt gecontroleerd, we mogen geen enkel vers product meenemen naar Chili. Al met al gaat het toch behoorlijk vlot en staan we na een klein uurtje in Chili. Ons bagageruim van de bus wordt verzegeld waardoor dit niet gecontroleerd hoeft te worden, we zijn immers alleen op doorreis in Chili. Vervolgens steken we met de boot de straat van Magellaan over, een groep dolfijnen zwemt met onze boot mee, heel bijzonder! Uiteindelijk komen we om 1.00 am aan in ons hostel in El Calafate.

Vanuit El Calafate bezoeken we de Perito Moreno Gletsjer in N.P. Los Glaciares. Dit nationaal parkmaakt deel uit van een groot bergketen met gletsjers en ijsmassa´s,welke de op 3 na grootste van de wereld is (na Antarctica en Groenland). De tocht er naartoe is alleen al prachtig! Heuvellandschap afgewisseld met steppes langs het lago Argentino. Droog, veel wind en weinig bomen. De gletsjer is een imposante ijsmassa van 5 km breed en 70m hoog, we zijn onder de indruk! Langs de gletsjer lopen goede wandelroutes. We hebben de middagbus waardoor we pas ´s avonds terug gaan, aan het eind van de middag zijn we daarom bijna alleen in het N.P. Regelmatig hoor je krakend ijs en een enorm dof geluid, er breekt dan weer een stuk af van de gletsjer met een hardeplonstot gevolg, het lijkt wel onweer. Heel gaaf!

We vinden het meevallen methet massa toerisme in Patagoniemaar de vraag is wel velen malen groter dan het aanbod. Regelmatig zit een excursie of bustocht die we willen reserveren vol. Onze plannen wijzigen hierdoor continu. Het geeft af en toe wat stress, maar dit is ook weer het mooie van reizen op de bonnefooi, niet wetende waar je de volgende dag uitkomt. Helaas heeft deze onbalans in vraag-aanbod wel gevolgen voor de prijzen. Patagonie is echt enorm duur!

El calafate is verder een saai dorp, ingesteld op toeristen. We besluiten daarom om direct door te gaan naar El Chalten, de andere kant van het N.P. Los Glaciares.

Hier verblijven we enkele dagen en dat was een goede keuze! Patagonie is echt prachtig en de natuur doet ons iedere keer weer versteld staan! El Chalten is daarnaast een leuk hippie achtig dorpje met een relaxte sfeer. We krijgen een wintersport gevoel, terwijl het zomer is en het van 5.00 am tot 10.30 pm licht is! Het dorp bestaat sinds 1985. De hoofdweg is geasfalteerd en voor de rest bestaan de wegen uit gravelroad. Er is verder vrij weinig in het dorpje. De supermarkt is minimaal bevoorraad, met een kleine voorraad verlept groente en fruit. Ons hotel heeft ons gelukkig van te voren gemaild. Er is maar 1 ATM, welke regelmatig leeg is, en 1 tankstation, waarvoor hetzelfde geldt.Maar de sfeer vanleuke barretjes en terrasjes maakt het leuk!

Allereerst brengen we onze was naar de laundry. Heel handig, want na 3 uurtjes krijgen we het gewassen en droog weer mee terug, en dat voor 7 euro. Ondertussen vinden wij een lokale bierbrouwerij met heerlijk bokbier. Super!

We maken hier twee dagwandelingen. De meest pittige tocht op de eerste dag. 25 km in totaal waarbij we de laatste kilometer 400m stijgen. Het is het allemaal meer dan waard, wat een fantastisch uitzicht op monte Fitzroy! We hebben geluk met het weer want het is strak blauw, wel is de wind in deze regio altijd heel hard. Goed insmeren dus! De tweede dag wandelen we 22 kilometer met iets minder stijgen. Helaas is het bewolkt en zijn de torres op het eindpunt niet zichtbaar. Wel zien we onderweg papegaaien.

Onze laatste dag maken we een tour naar de Viedma gletsjer. Met de boot gaan we naar het beginpunt. We lopen eerst een stuk over de rotsen. Met veel wind en stijle hellingen is het pittig en goed opletten. We krijgen crampons (stijgijzers) onder waarna we de gletsjer op gaan. Het lopen is even wennen, maar met wat techniek uitleg redden we ons natuurlijk goed. Het eerste ijsgedeelte is bruin door een laagje cement van de rotsen. In het midden van de gletsjer is het spierwit met veel veschillende kleuren blauw. Het is sprookjesachtig,een helebijzondere ervaring. We lunchen op de gletsjer en mogen daarna onze klimkunsten laten zien bij het ijsklimmen, heel gaaf!! We sluiten af met een Tia Maria ´on the rocks´, letterlijk en figuurlijk ;)

Momenteel zijn we in Chili, in Puerto Natales. Het N.P. Torres del Paine ligt op de grens van Chili en Argentinie, en vanuit dit dorp in Chili heb je een betere uitvalsbasis. Morgen begint onze 3 daagse hike, de wel bekende W-trek (75km). We houden jullie op de hoogte!

Adios!

Fin del Mundo

Hola! We zijn weer op pad, dit keer in Argentinie en de eerste week zit er bijna op.

Na een reis van 34 uur zijn we donderdagavond aangekomen in Ushuaia, de meest zuiderlijke stad op aarde.Het is momenteel zomer in Argentinie. In BA hebben we dat al even mogen ervaren tijdens onze tussenstop, heel warm! In Ushuaia daarentegen is het iets koeler, tussen de 10-15 graden. Voor de Argentijnen in ieder geval reden genoeg om in korte broek of T-shirt te lopen, het is immers zomer en de rest van het jaar ligt hier alleen maar sneeuw. Bij aankomst is de wind fris! Het landschap is ruig en niet te vergelijken met de Alpen. Ushuaia ligt beschut in een baai met de gletsjer op de achtergrond, een mooi plaatje. De fles rode Malbec smaakt heerlijk die avond, maar was misschien niet zo verstandig! ;) We vallen in elk geval als een blok in slaap!

Ons hostel is basic maar prima. Zeker in vergelijking met de rest van de stad, wat een bende! Veel zooi en niet afgebouwde huizen, straattegels die niet goed liggen en stoepjes die ineens ophouden. Daarnaast veel loslopende honden, die gelukkig niks doen.

Van ons goede voornemen om, na Cuba, niet meer naar een spaans sprekend land te gaan zonder spaans te leren is niets terecht gekomen.. Het is de eerste paar dagen handen en voeten werk. Inmiddels maken we onszelf al wat woordjes eigen en soms zelfs een hele zin!

We doen hier in Ushuaia een aantal tochtjes. Het is even zoeken, we willen niet als massa toerist in een grote groep mee. Vanaf Ushuaia reizen we met een 4x4 truck naar het oosten, een mooie tocht. We komen uit bij Estancia Haberton, een onderzoekscentrum met heel veel skeletten van verschillende dieren. Vanaf hier gaan we met een klein bootje naar een eiland waar een pinguin kolonie leeft (Magelhaen en Gentoo pinguins), inclusief 1 "king pinguin", welke eigenlijk alleen op Antartica voorkomt (we hebben geluk). We zitten een tijd lang op het strand te genieten van deze geweldige dieren, echt fantastisch! Er zijn veel jongen, en het is prachtig te zien hoe de pinguins reageren op gevaar wanneer er weer een roofvogel overzweeft. We maken nog een korte wandeling over het eiland voordat de boot ons weer terug brengt.

Oudjaarsdag brengen we door op een jacht in het beaglekanaal met een groep van 10 Europeanen, Argentijnen én plaatselijk bier. We zien veel verschillende soorten vogels, maken een hike op een onbewoond eiland en maken kennis met de zeeleeuwen. s Avonds is er niet veel bijzonders te beleven op straat, gelukkig hebben we een leuk restaurantje gevonden. Even na 12-en wandelen we terug met getoeter van de schepen en her en der wat vuurwerk van de lokale bevolking. Eenmaal in het hostel worden we omhelst en geknuffeld door de eigenaar, Feliz Ano Nuevo!!

Gister hebben we de gletsjer beklommen. De tocht was goed te doen en een goede voorbereiding op de komende weken. Vanaf zeeniveau zijn we er naar toe gelopen, en dat is best bijzonder! Het uitzicht is prachtig!! We trakteren onzelf onderweg op een taartje en Maxima thee. Je ziet zo af en toe een afbeelding van Maxima en Willem Alexander. Het schept een band wanneer ze horen dat we uit Nederland komen en we erg houden van onze koningin.

Morgenochtend vertekken we met de bus naar El Calafate. Een tocht van 18 uur over de Ruta Nacional 3.

Hike N.P. Naiman Nuur Mongolie

Het verhaal stond al enige tijd op papier. Hier dan toch eindelijk het vervolg van onze tocht door Mongolie.

Na een week in de Gobi verlaten we de woestijn met een lange rit naar het Noord Westen, in de richting van N.P. Naiman Nuur, ook wel '8 lakes district' genoemd. Het kost ons 2 dagen, 430 km en een hoop gehobbel om daar te komen. Onderweg overnachten we in ons tentje, gewoon langs de kant van de 'weg'.

Op onze tweede reisdag naderen we de nomaden familie waar we zullen overnachten. Van hieruit starten we onze 3 daagse hike tocht. Het is weer een totaal ander landschap, met een ander klimaat en andere dieren. Het zand heeft plaatsgemaakt voor groene heuvels en rotsen. De geiten zijn ingeruild voor yaks en de temperatuur aanzienlijk lager! In de beek wassen we onze kleren, we hebben voor het eerst weer 'stromend' water.

's Avonds eten we bij de familie. Het geitenvlees komt ons inmiddels de neus uit waardoor de honden onze beste vrienden worden. Daarna volgt een traditionele pas sessie met Mongoolse kleding. Lange dikke jurk pakken die berscherming bieden tegen verschillende weersomstandigheden. Het staat mooi, zeker in combinatie met een knal oranje Unox muts (zie foto).

We helpen nog even met de yaks, de kleintjes worden 's nachts aangelijnd, maar wanneer de zon achter de heuvels verdwijnt wordt het snel koud! Dit zijn we niet meer gewend. Gelukkig hebben we een kachel in onze ger. Met wat gedroogd yak stront hebben we binnen no time een warme ger tent!

De volgende dag begint onze hike. We gaan 3 dagen op pad, waarvan 2 dagen wandelend en 1 dag te paard. Onze bagage gaat mee op het paard. In het nationaal park mogen geen auto's komen, onze chauffeur zal ons daarom aan de andere kant weer oppikken.

We maken deze tocht door het 8 meren nationaal park, een vulkanisch gebied met veel lava gesteente. Het is een mooie bergtocht met prachtige uitzichten langs de meren. Tegen het einde van de middag zoeken we een geschikte plek aan het meer om onze tent op te zetten. We zijn de enigen en het is heerlijk om even te kunnen 'douchen' in het (koude) meer na een week woestijn. Met een kampvuurtje warmen we ons vervolgens weer op. Het is primitief leven maar we genieten volop van de natuur!

De volgende ochtend staan we vroeg op. We pakken alles weer op en binden het op ons paard. Het is een korte wandeling, maar de familie waar we naartoe wandelen heeft geen telefoon. Wie het eerst komt heeft dus de meeste kans op een slaapplek.

Wanneer we bij de familie aankomen blijkt dat er geen ger beschikbaar is voor ons. Gelukkig mogen we bij de familie in de ger op de grond slapen. Maar wanneer de vader van het gezin 's middags stom dronken thuis komt met enkele vrienden slaat de stemming ineens om in een bedreigende sfeer. Drank is in Mongolie een groot probleem, men weet niet hoe ermee om te gaan en je ziet regelmatig dronken mensen. Camille, onze franse medereizigster, komt in contact met een 3-tal fransozen en we mogen uiteindelijk bij hun in de ger slapen.

De volgende ochtend is het gras bevroren, zo koud is het geweest! Onze kachel in de ger is halverwege de nacht uitgegaan waardoor het fris is! Marcel begint al vroeg met het aanmaken van het vuur en de familie is verbaasd wanneer onze kachel brandt zonder hun hulp.

Na het ontbijt vertrekken we ter paard. Paardrijden wordt in Mongolie heel veel gedaan, maar zorgt ook voor toeristen met veel spierpijn, de zadels zijn namelijk meestal van hout. Maar wij hebben geluk, we krijgen leren zadels en een lief paardje! De tocht is pittig voor de paarden, het terrein bestaat veelal uit stenen waar ze tussendoor stappen. Het uitzicht is mooi en het pauzeren onderweg is een verademing voor de benen! Dat wordt vast spierpijn!

s' Middags pikt onze chauffeur ons weer op en rijden we met onze russische bus naar de volgende familie. Van hieruit bezoeken we ter paard een waterval. De waterval is mooi, maar ter paard in galop over de vlakte is het allermooiste!!

De laatste paar dagen rijden we rustig terug naar de hoofdstad Ulaan Baatar. Onderweg overnachten we in een ger guesthouse bij de hotsprings. Hier kunnen we voor het eerst, na 1,5 week, echt douchen. Heerlijk! De hotsprings is een warmwaterbron van 86 graden. Dit water wordt in verschillende baden gepomt. We genieten van een biertje in de warme baden, met prachtig uitzicht op de achtergrond!

De laatste dag passeren we Karakorum, de oude hoofdstad van het ooit zo inmense Mongolische rijk. Hier bezoeken we de Erdene Zuu Monastery welke deels verwoest is door de Sovjets. Dit is het oudste Boeddhistische klooster van Mongolie en staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. We zien hoe de monniken actief en hardop lezend hun dagelijke ritueel uitvoeren. Daarna bezoeken we het museum. Het Mongoolse rijk is het grootste rijk uit de geschiedenis en liep van oost Europa en Rusland naar centraal Azie.

De laatste nacht slapen we op een fantastische plek, op een heuvel met prachtig uitzicht over de steppes. De volgende dag rijden we terug naar ons hostel in UB. We kijken uit naar een warme douche, goed bed en trakteren onszelf op een heerlijke burger bij de Irish Pub.