Inmiddels zijn we alweer een week in Zambia, tijd voor een update.

We hadden een goede vlucht! Op de vlucht naar Dubai zat een collega van Lariks voor ons in het vliegtuig, toevallig! De tweede vlucht was overboekt. Marcel was weliswaar standby, maar mocht gelukkig gewoon mee. Alhoewel enige vorm van efficiëntie bij de douane in Zambia geheel ontbreekt, verliep het, voor Zambiaanse begrippen, best soepel en snel.
Het is druk, dus we mogen plaatsnemen in de diplomaten rij. Wanneer we vervolgens aan de beurt zijn worden onze paspoorten alsnog naar de rij voor de toeristenvisa gebracht. De jongeman die daar aan het werk is krijgt onze paspoorten bovenop de stapel, laat vervolgens alle andere paspoorten waar hij op dat moment mee bezig is liggen en regelt direct ons visum. Vervolgens gaan onze paspoorten weer naar een ander loket voor een stempel. Een stel boze Belgen (die niet in de gaten hebben dat wij ze verstaan) is het gevolg. Volgens Mart is dit een goede afspiegeling van de manier van werken in Zambia.

Anyways, wij staan, mét visum, binnen een kwartiertje buiten om Mart in levende lijve te omhelzen! Heel fijn!! Onderweg naar huis merken we dat de verharde weg heel oke is. Aan de zijkant van de weg houdt het wel gauw op, vooral rood zand en stof, heel veel stof. Je kunt goed zien dat Zambia een Engelse kolonie is geweest. Ze rijden nog steeds links en de typische Engelse school uniforms staan leuk in het straatbeeld. Er lopen opvallend veel mensen langs de weg, de benenwagen is hier een belangrijk vervoersmiddel.

Lusaka is een grote stad, maar een echt centrum heeft het niet. We rijden ook door de arme wijken van Lusaka, het echte Afrika en de armoede is hier goed zichtbaar! Afgelopen zomer is er een Cholera uitbraak geweest met veel doden tot gevolg! Het gaat nu weer iets beter, maar bij elke ingang van winkel of openbaar gebouw is er de gelegenheid om je handen te wassen. De mensen zijn niet gewend aan het handen wassen en hebben hele andere opvattingen van hygiëne. Je ziet dat er op de scholen en langs de kant van de weg reclame wordt gemaakt voor een betere hygiëne. Inmiddels hebben wij extreem droge handen van al dat handen wassen!

Bijna alle (grotere) huizen zijn omheind met een betonmuur, prikkeldraad of stroomdraad. Iedereen leeft achter zijn eigen muur of in een compound, en allemaal hebben ze een eigen guard bij de poort. Dit is overigens ook een voorwaarde van de ambassade, net als alle tralies voor de ramen en de panic door. Toch voelen we ons tot op heden heel veilig in Zambia. Eenmaal bij Mart thuis maken we kennis met de staf; de guard, maid en gardener. Alhoewel Marcel hier snel aan kan wennen ;), heb ik er wat meer moeite mee. Er zijn continu mensen om je heen die alles, echt alles, voor je doen. Zelfs ons bed hoeven we niet op te maken en onze was wordt gedaan. Dat wordt afkicken in Nederland!! Het voelt soms wat ongemakkelijk (“Yes Sir, Boss, Ma’am”), maar aan de andere kant genereer je op deze manier ook werk en inkomsten voor de lokale bevolking. We praten even kort met de tuinman, de moestuin ziet er heel anders uit dan onze eigen moestuin; avocado’s, mango’s en maracuja’s, heerlijk! We lachen nog even wanneer hij vraagt hoe het klimaat in Nederland momenteel is. Tsja, wij gaan naar Afrika om de hitte in Nederland te ontvluchten.

Het is winter in Zambia. Dat wil zeggen; droog, overdag warm (25-30 graden) en ’s nachts koelt het lekker af (10-15 graden). Dit bevalt ons wel! De zon gaat nagenoeg het gehele jaar op dezelfde tijd onder, tussen 18.00 en 19.00uur. Gevolg is dat het dan direct kouder is (in de winter) en aardedonker kan worden! Aangezien de straatverlichting het niet overal even goed doet speelt het leven zich af tussen zonsopgang en zonsondergang.

Vrijdag gaan we direct op pad. We kamperen het weekend bij Tamarind Camp, aan de Zambezi rivier vlakbij Lake Kariba. We zitten in the middle of knowwhere, dus we laden de landcruiser helemaal vol met eten, water en wijn ;). Om 12 uur halen we Graciela op bij de ambassade, en na een korte rondleiding en wat handen schudden gaan we op pad. De weg naar het zuiden is prachtig! Om ons heen is de grond vuurrood en er is veel te zien. Zo wordt er de plaatselijke voetbal derby gespeeld, zien we mensen die bepakt en bezakt van alles op hun fiets hebben geknoopt en natuurlijk de typische Afrikaanse dorpjes met ronde huisjes. Met enige regelmaat passeren we een checkpoint van de politie, maar met ons CD kenteken mogen we gewoon doorrijden. Nadat we een heel stuk offroad in de bush hebben gecrosst worden we hartelijk ontvangen door Aron, Moses en Lawrence. We zijn de enige die dit weekend op het camp verblijven. Nadat we de daktent hebben uitgeklapt ploffen we op een stoel met een wijntje, aan de rand van de Zambezi. In de Zambezi kun je niet zwemmen, en dat wordt ons goed duidelijk gemaakt (“beware of crocodiles”). Het uitzicht is prachtig, we hebben geen wifi en het is er ongelofelijk stil. Wat een rust, heerlijk! We genieten van de zonsondergang, de schattige aapjes en zoeken vervolgens de maan. We hebben geluk, de rode maan is vlak voor ons, we zitten eersterangs! We steken de oliedrum in de brand voor onze BBQ en duiken op tijd ons bed in, met het lawaai van de nijlpaarden op de achtergrond.

De volgende dag worden we gewekt door ruziënde bavianen, best wel een fijne wekker. Vandaag neemt Moses ons mee de berg op voor een hike (dit verhaal heb ik eerder gehoord). Het is een pittige klim, maar ons wandeltempo hebben we inmiddels aan de Afrikaanse standaard aangepast. Onderweg zien we de sporen van nijlpaarden en slangen. Op de berg hebben we prachtig uitzicht over het land en zien we de Zambezi rivier door het landschap kronkelen. Wanneer we weer terug komen stappen we gelijk in de boot om samen met Lawrence nog net wat dieren te kunnen spotten voor de zon onder gaat. We zien hoe de plaatselijke bevolking in uitgeholde boomstammen op het water vist, we zien de Afrikaanse visarend (tevens het nationale symbool van Zambia) en in de verte een krokodil aan de waterkant. We moeten even zoeken naar de nijlpaarden, maar eenmaal gevonden zien we ze in grote groepen in het water liggen. Ook hebben we 3 olifanten gezien, het schijnt dat olifanten al 8 jaar niet zijn gespot in deze omgeving, heel bijzonder dus! Onze gids zat te stuiteren in de boot!

Op zondag nemen we afscheid van Moses, Aron en Lawrence en vertrekken we richting Siavonga. Hier lunchen we in een typisch koloniaal restaurant/hotel. Op de terugweg bezoeken we de stuwdam van Lake Kariba. Dit is de grens tussen Zambia en Zimbabwe. We mogen de dam op, mits we onze paspoorten achterlaten. Ook dit gaat weer op z’n Zambiaans. Nadat we onze paspoorten bij het loket hebben ingeleverd en het kenteken van onze auto hebben doorgegeven moeten we door een lange gang de tweede deur rechts. Geen idee waarom, we volgen de orders maar gewoon op. Eenmaal met z’n vieren in de juiste kamer krijgen we 1 stempel op een papiertje en kunnen we weer gaan (verder is er geen sprake van werkverschaffing hoor! ;)). De stuwdam is imposant en groter dan de verschillende stuwdammen die we eerder hebben bezocht. We lopen wat rond op de dam en vertrekken vervolgens op tijd naar Lusaka, het is nog 3 uur rijden en we willen graag voor het donker thuis zijn.

De afgelopen dagen hebben we doorgebracht in Lusaka. We ervaren hoe het in de supermarkt werkt; je hoeft zelf niks te doen, de boodschappen worden zelfs in je auto gezet. Opvallend is wel dat de donkere mensen aan het werk zijn en de blanke mensen daarop toezicht houden, iets wat niet helemaal oke voelt. Maandag hebben Mart en Marcel hun traditionele maandag-avond-klus-avond ritueel voortgezet in Zambia. Ze zijn flink bezig geweest met de kettingzaag en de hout voorraad aangevuld. Daarna zijn we uiteten geweest met een nieuwe collega van de ambassade. Op dinsdagavond ben ik samen met Graciela naar de wekelijkse joga class geweest, bij een Zambiaanse vrouw thuis. De mannen hebben dinsdag gegolft, met caddy die, ook hier, alles voor je doet en je zelfs voorziet van tips. Marcel moest wel eerst even een nieuw poloshirt kopen, zonder mag je de baan niet in. Ik heb dinsdag wat geshopt hier in de buurt. De guard was blij mij weer terug te zien, hij maakte zich zorgen, bang dat ik verdwaald was, het duurde zo lang (tsja, gewoon een vrouw aan het shoppen J). Woensdagochtend zijn we met Mart mee geweest naar de school waar hij werkt, een heel bijzondere ervaring! Het is in Zambia niet vanzelfsprekend dat alle kinderen naar school gaan. De scholen zijn overvol en niet voor iedere ouder te betalen. Ze werken met verschillende shifts, kinderen gaan of van 6-10u naar school of van 10-14u. De school waar Mart helpt is een school voor kinderen met special needs, die in de Zambiaanse maatschappij eigenlijk worden weggestopt. Het is dus heel bijzonder dat juist deze kinderen naar school kunnen. Veelal hebben ze een fysieke handicap, zijn ze blind of doof of hebben gedragsmatige problematiek. Ze hebben vaak een gedeelte van hun schoolperiode gemist en Mart geeft ze bijles. Mooi om te zien en ook wij helpen mee met het technisch en begrijpend lezen. Wat ons opvalt is dat deze kinderen zo blij zijn dat ze naar school kunnen, en natuurlijk waren wij, met onze camera, ook heel interessant voor ze! We bladeren ook wat door de verschillende boeken en methodes. Wat opvalt is dat de school een hele belangrijke rol inneemt in de maatschappij. Veel dingen die wij thuis leren, van onze ouders, leren de kinderen hier op school. Hoe ga je om met vriendschappen, gelijkheid tussen man en vrouw, tienermoeders, HIV/Aids en hygiëne. Een interessante ochtend!

Inmiddels zijn ook de ouders van Mart hier aangekomen. Vrijdag vertrekken we met z’n 6-en naar Lower Zambezi NP en na het weekend gaan Marcel en ik met een binnenlandse vlucht naar South Luangwa. Wordt vervolgd dus!