Mongolie is onvoorstelbaar mooi! De natuur is prachtig en de cultuur ligt zo ver van die van ons. Dit hebben we beide nog nooit eerder meegemaakt. We hebben de afgelopen 2 weken volop meegedaan met deze cultuur, ons gestort in het nomaden leven en alles geprobeerd en geproefd. En dat viel niet altijd mee. Het leven in en van de natuur betekent geen electriciteit, douche, wc of stomend water. De kachel aanmaken met gedroogd stront en slapen op veel te harde bedden! Maar een onvergetelijke ervaring, dat was het zeker!

Op de dag van vertrekt regent het pijpenstelen in Ulaan Baatar (UB). Een aantal straten heeft asfalt, zonder goten of afvoer, de overige straten bestaan uit zand. Kortom, een grote modderbende en heel veel water. Gelukkig verlaten we direct de drukke stad op weg naar het zuiden, naar de Gobi Woestijn.

We reizen samen met onze chauffeur (Maider), onze Engels sprekende gids (Victor) en de Francaise Camille. De eerste week komen we bovendien zo af en toe nog 2 andere busjes tegen, waarmee we een aantal nachten dezelfde overnachtingsplek zoeken. Het ene busjes bestaat uit 2 franzosen (Mathew en Anthony) en een Amerikaan (Bobie). In het andere busje 3 mensen uit Brussel, werkzaam voor de EUcommissie, een Spanjaard, Italiaan en Argentijnse. We hebben het erg leuk gehad met elkaar, Bobie was zo gek als een deur en samen met Marcel goed voor een avondvullend programma aan entertainment. Zelfs de 3 uit Brussels kwamen los! We hebben enorm gelachen!

Tijdens onze tour slapen we zowel bij Nomaden families als in onze eigen tent. De tent kun je opzetten waar je wilt. De nomaden families slapen in witte ronde Ger tenten. Meestal hebben ze er 2, eentje om in te wonen/slapen (met de hele familie op de grond) en eentje om in te koken. De families waar wij sliepen hadden bovendien ook nog een gastenger.
Ze verkassen 4x per jaar, en met name in de winter zoeken ze een geschikte plaats om zichzelf te berschremen tegen sneeuwstormen en kou.

Meestal komen we tegen het einde van de middag aan bij de familie. Er volgt een vast ritueel, handenschudden en geiten- of yakmelk drinken. Mongolen zijn enorm gastvrij, het niet proeven van eten of drinken wat je wordt aangeboden wordt gezien als onbeleefd. We moeten er dus echt aan geloven, alhoewel we stiekem ook wel nieuwsgierig zijn. De eerste paar keer blijft het bij wat slokjes, maar bij de derde familie drinken we braaf ons hele kommetje leeg. Het is grappig te ervaren dat de nomaden ons zo lang en dun vinden. Het jongetje bij de eerste familie zat steeds aan mijn achillespezen, hij vond ze zo grappig. Zelf zijnhet sterke en stevige mensen. Misschien ook wel nodig om te overleven..

Nadat we de familie begroet hebben spelen we vaak even met de kinderen, dammetjes bouwen in het water, volleyballen of rotsen klimmen (wat zij overigens veeel beter kunnen dan wij!).

De dagtaak voor nomaden is het verzorgen van hun dieren. Dit is tegelijkertijd ook hun bron van inkomsten. In 2009was hetextreem koude winter geweest waardoor veel dieren het niet hebben overleefd. Dit heeft grote inpact op de nomaden families. Tegenwoordig zie je dat steeds meer Mongolen hun nomaden bestaan opgeven en naar het dorp trekken. Tijdens ons verblijf helpen we de families waar nodig. We helpen mee om de geitjes in hun hok te krijgen, de mannetjes van de vrouwtjes te onderscheiden en de geiten te melken (wat nog best lastig is). Ook slachten we een geit voor onze BBQ (daarover later meer). Stuk voor stuk unieke ervaringen. Het is bijzonder te zien hoe ze zich in de natuur met zo weinig middelen redden en hoe ze omgaan met de dieren. Zelfs de kinderen helpen mee en kunnen dit erg goed!

Wanneer het avond wordt trekken we ons terug in onze Ger. Met een kaars aankunnen we nog wat lezen en we poetsen onze tanden met opgevangen regenwater. Wanneer de kaars gedoofd is duiken we onze slaapzakken in,

We hebben natuurlijk ook de toerist uitgehangen. Alhoewel massatoerisme hier zeker nog niet is uitgevonden. Heerlijk om soms alleen of met een klein groepje mensen ergens te zijn. Het landschap is sowieso enorm afwisselend. We beginnen de dag met groene heuvels, gevogld door uitgestrekte steppes, rotsen en uiteindelijk zand, heel veel zand. Het asfalt houdt na UB al gauw op, dit reulteert in een dakkar rally waar je je leven niet zeker bent zonder je vast te houden. En dat vasthouden is nou juist erg lastig. Geen gordels of, zoals Bobie zegt, shitgrips). In het begin is het even lachen, maar uiteindelijk doodvermoeiend (filmpje volgt). Soms komen we volledig los van onze stoel terwijl onze chauffeur over rotsen, door water en mulzand brult, met spierpijn tot gevolg.