Vanaf de trein worden we opgehaald door Kristina en gaan we direct door naar het Baikelmeer. Het is deze week extreem warm in Irkutsk, gelukkig is het nog maar half 8 's morgens. In Listvyanka slapen we bij mensen op het erf. Zij hebben 2 grote guesthouses gebouwd met kamers. Zelf wonen ze in een typisch Siberisch huisje, van hout en met mooi versierde ramen.

Onderweg staat er op elke hoek van de straat politie. Kristina verteld dat Medvedev, de tweede president van Rusland, vandaag in Irkutsk is en ook het Baikalmeer zal bezoeken.. Helaas, we hebben hem niet gezien. Wanneer Medvedev (of Poetin) reist wordt vaak de gehele weg afgezet, We hebben dus nu geluk! In april is om deze reden de weg 2 dagen afgesloten geweest, en dan te bedenken dat dit de enige weg is naar het Baikalmeer. Niet handig dus voor de locals maar ook niet voor toeristen. Alleen politie, ambulance en brandweer mocht er langs. Kristina verteld dat ze dus de toeristen vervoerd hebben in een ambulance, inclusief zwaailicht. Zoiets kan ook alleen in Rusland!

Het eerste dorp dat we passeren is ontstaan vanuit een oud Goelag kamp. Mensen die eenmaal in de Goelag hebben gezeten komen letterlijk niet meer van hun stempel af. Hierdoor konden ze moeilijk aan werk kunnen ze al helemaal niet meer reizen. De enige optie blijven en visser worden, aangezien het dorp aan het meer ligt. Kristina verteld dat niemand in Irkutsk zich een local voelt, bijna geen enkele familie komt daadwerkelijk daar vandaan. Het meerdendeel is daar gekomen door de Goelag kampen.

Het Baikalmeer is het diepste zoetwatermeer van de wereld. Het staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO, maar wij vinden het eigenlijk niet zoveel aan. Misschien zijn verwend door de Italiaanse meren. Ook het dorpje (Litsvyanka) is geen aanrader. Het is sfeerloos, nep en rommelig. We gebruiken deze dagen daarom om bij te komen (en dat hadden we zeker even nodig na de treinreis). Beetje aan het meer liggen, beetje eten, beetje drinken en bijslapen. Wat wel het vermelden waard is, is mijn duik in het Baikalmeer. Erin rennen, een duik nemen en er direct weer uitrennen. Het water is onwijs koud en doet zeer aan de benen! Marcel vindt zijn rol als fotograaf genoeg en legt het tafereel vast. BEEN THERE, DONE THAT!

Onze laatste dag voordat we weer in de trein stappen verblijven we in Irkutst. De hoofdstad van Oost-Siberie. Het is een echte studentenstad, met 24 universiteiten en studenten van 54 verschillende nationaliteiten. Dit is goed te merken. De gemiddelde leeftijd is laag, 33 jaar en overal spreken de mensen een aardig woordje Engels. We slenteren wat door de stad en eten een Italiaanse pizza in de London pub (in Siberie). 's Avonds kijken we in ons hostel Tour de France, het is de eerste keer in Rusland dat het wordt uitgezonden.

De volgende dag gaan we weer verder met de Transsiberie Express. Dit keer 24 uur, peanuts! Wel een Chinese trein dit keer, en dat valt erg tegen! Oud en vies, even 24 uur bikkelen dus! De populatie in de trein is totaal anders dan de vorige rit. Veel jonge mensen en met name toeristen. In onze 4 persooncoupe een Duiste jongen, hij is geschiedenis en aardrijkskunde leraar en een meisje uit Oezbekistan, ze spreekt geen Engels maar ze lijkt het allemaal wel gezellig te vinden. Naast ons een coupe met 4 zuipende vodka jongens, 3 uit Oostenrijk en 1 Ier. Aan de andere kant naast ons een gezinnetje uit Zwitserland. Verderop in de gang een Frans stel, nog meer Duitse jongeren en 1 Chinees meisje. Een levendige wagon dus!

Onze provodnika's zijn dit keer Chinese mannen, compleet in pak en pet en veel vriendelijker dan de Russische vrouwtjes. Even omschakelen dus. Bizar dat ze maar 2 woorden Engels spreken, het Chinese meisje speelt daarom regelmatig als tolk.

Via het Baikalmeer rijden we naar Ulan-Ude. Dit is een mooi stuk, maar helaas, het regent! Vanaf Ulan-Ude splitsen de Transsiberie Express (naar Vladivodstok) en de Transmongolie Express (naar Mongolie/China). Wij gaan naar Peking en volgen de Transmongolie Express. Vlak voor de Russisch-Mongoolse grens verandert het landschap. Open vlaktes met in de verte heuvellandschap, dit is een mooi stuk!

Om half 9 's avonds komen we bij de grensovergang van Rusland naar Mongolie. Het is een hele happening en duurt in totaal 4 uur!! Dit betekent dat je 4 uur niet naar het toilet kunt omdat de trein stil staat (en je mag er ook niet uit). Gelukkig wisten wij dit van te voren en hebben we hier rekening mee gehouden, gewoon de hele dag niks drinken. Iedereen moet in zijn eigen coupe gaan zitten en dan begint het wachten.. Allereerst komt er iemand langs om onze coupe te controleren op verstekelingen, alle kasten en bakken moeten open. Vervolgens komt er iemand onze paspoorten controleren en leveren we onze immigratiekaart weer in. Dit gebeurt grondig, met een speciale lamp checken ze ons paspoort op echtheid. We worden er melig van (en dat vinden ze niet leuk). Daarna komt er weer iemand anders langs, we moeten allemaal uit onze coupe en ze inspekteert opnieuw de coupe op verstekelingen. Daarna komt er nog iemand langs met een drugshond. Al met al duurt dit dik 2 uur, ze moeten alle wagons en coupes bij langs.

Vervolgens rijden we 10 minuten en passeren we de Russische grens. Veel prikkerdraad, wachttorens en een stuklje niemandsland voordat we de Mongoolse grens bereiken. Daar gaat de trein eerst door een soort lichttunnel. Hierdoor kunnen ze onder, naast en op de trein kijken. Daarna staan we weer 2 uur stil en doen we alvast onze klokje weer een uur vooruit. Van onze Chinese conducteur krijgen we een Mongoolse Immigratie kaart, deze moeten we invullen. Maar er is 1 probleem.. het staat er alleen in het Mongools op en dat is niet te lezen of te begrijpen (Cyrillisch Alfabet). Binnen not time is onze hele wagon in rep en roer, iedereen rent over de gang en vraagt elkaar. Zelfs onze conducteur begrijpt het niet, niet te begrijpen dat je als conducteur op dit traject alleen maar Chinees kunt spreken. Maar onze Oezbeekse coupe-genoot biedt uitkomst, zij snapt het wel en legt het ons uit (met handen en voeten). Vevolgens gaan Marcel en ik als docenten de hele wagon door (denk je dat je vakantie hebt!). Het is een hilarisch tafereel, helemaal wanneer onze conducteur de Chineze vertaling van het formulier vindt, dit met het Chineze meisje vertaald naar het Engels en zij ons kan vertellen dat we het goed doen. Wat een commotie! Vervolgens begint het hele tafereel met de douaniers overnieuw. Paspoorten inleveren, inpsectie van de coupe en onze tassen moeten open ter controle. Na 2 uur krijgen we onze paspoorten weer terug en rond half 1 's nachts rijden we eindelijk Mongolie binnen.. Joehoeee!!

We besluiten om nog wat te gaan slapen. Hier denken onze Vodka jongens anders over, maar met oordoppen in vallen we uiteindelijk in slaap. Om half 8 in de ochtend bereiken we Ulaan Baator, de hoofdstad van Mongolie.

Op het station besluiten we om met het busje van de Golden Gobi mee te gaan, zij hebben een hostel in Ulaan Baator en bieden ook tours aan. Aangezien we nog niks geboekt hebben en Mongolie nog een grote verrassing is, is dit een handige keuze.

Het hostel is een familie bedrijf, het zijn super leuke mensen. In het hostel lopen allerlei nationaliteiten door elkaar heen en je hebt direct contact met anderen. We krijgen een ontbijtje en checken in.

Nu zitten we aan de vooravond van onze 13 daagse tour door Mongolie. We hadden veel wensen dus het is een uitgebreide tour. We gaan op pad met een oud Russisch busje, naar de Gobi woestijn, Hiken in het lake district en 2 dagen ons verplaatsen ter paard.. We hebben de hele dag gezocht naar mede reizigers zodat we de kosten kunnen delen. Dat is helaas niet gelukt, en wij hebben relatief weinig tijd. Door een flinke onderhandeling (je moet nooit te snel toehappen ;) hebben we er per persoon 130 euro afgepraat. We hadden al het gevoel dat de marges enorm zijn!

We zijn erg benieuwd hoe het ons allemaal zal vergaan!